Trappisten en Tomahawk

De terugreis begon min of meer vandaag. We waren vanaf Toronto naar het noordoosten gereisd, bijna 1000 km. Via Kingston, Ottawa, Montreal, Mont Tremblant, Saint Alexis des Monts, Quebec, Baie Saint Paul, Saguenay en uiteindelijk vanmorgen vertrokken uit Baie Sainte Catherine. Aan de namen ook duidelijk te zien welk deel engelstalig (State Ontario) en welk deel franstalig (State Quebec) is. Vandaag reden we terug naar Oka, een Nationaal Park net ten westen van Montreal, zo’n 500 km en overnachten daar in een oude Abdij. De bedoeling was om hier nog een mooie wandeling te maken zo na de lange autorit, maar net bij aankomst barstte de regen los. Het was onderweg super mooi weer geweest, maar goed, in een Abdij kun je je wel vermaken dacht ik zo. De lange gangen van dit oude klooster uit 1881, ooit gebouwd door de in Frankrijk verbannen Trappisten, nodigden uit voor wat rottigheid. Ik herinnerde me nog een spel dat ik van Walter de pinguin had geleerd. Met je blote niksie de gang op rennen, zo ver mogelijk de muur raken en dan net op tijd terug voordat de deur van de kamer in het slot valt. Wordt anders een tripje naar de receptie[e-1f602].Ik zette de boel op scherp door de deur 2 kamers verderop aan te raken en op tijd terug, maar Gab wilde niet mee spelen. Dan maar naar het café voor een Abdij biertje, een Trappist of zo, en een stuk kaas want daar waren de Trappisten ooit mee begonnen om wat inkomsten te verwerven. De bekendste, een Oka kaas, dat gebaseerd is op het recept van de Port-Salut en wat is aangepast om er een eigen variant van te maken. Helaas, cafeetje was dicht, dan maar koffie en ff een rondje om de Abdij heen in het prachtige park. De zon keerde weer terug.

Bij de Abdij zat ook een bistro die we hadden gereserveerd en we waren wel wat hongerig, ondanks dat we niet heel veel calorieen hadden verbrand vandaag. We hadden ook nog eens een flink ontbijt gehad van yoghurt met fruit, een plak bananencake, pannekoeken met Maple Syrup en overladen met blauwe bessen, aarbeien en frambozen, cream en een smoothie. Oh ja, en we waren onderweg gestopt bij Tim Hortons, een echt Canadees restaurant van een bekende hockeyspeler uit de jaren 50 met inmiddels meer dan 4500 winkels. Het is een combi tussen Starbucks en Subway met dus diverse broodjes, koffies en waar ze bekend mee zijn geworden, de donut. Een ‘must do’ dus in Canada en eigenlijk best heel goed, zeker de koffie. Afijn, de bistro dus, in Oka. Op de grens van Tomahawk gebied en in 1990 nog reden voor een bloedige strijd met deze Indianenstam waarvan er hier nog een kleine 20.000 leven. Mohawk is overigens vrij vertaald menseneter en juist daardoor of door het bezoek aan Tim Hortons eerder die dag, had ik trek in een ‘burger’. En wat stond hier in de bistro op de kaart??? Een Oka burger, we namen er beide eentje met van die heerlijke abdijkaas er overheen. Toen we rond 22.00 uur naar de Abdij liepen, leek die verlaten. Er was niet echt een receptie, we konden alleen door een zijdeur naar binnen en ook op de lange gang was niemand te zien. De houten vloer kraakte en het leek het begin van een slechte horrorfilm …..