Silvia pakken we nog ff mee

De planning vandaag was om ruim 300 km noordelijk te rijden richting Armenia waar we 3 nachten op een Finca blijven slapen, MuchoSur Quimbaya. Maar redelijk op de route lag Silvia waar een bijzondere bevolkingsgroep leeft, de Guambiano. En er was markt vandaag dus dan lopen ze los, zeg maar. Een inheemse bevolking in mooieblauwe/paars of roze capes, bergschoenen eronder en Boliviaans bolhoedje. De jonge meisjes hebben nog mooi lang haar, maar zodra de buit binnen is (getrouwd), gaat de schaar erin. Zorecht onder de bolhoed afgeknipt, gelukkig is Gab anders, maar die heeft ook geen bolhoed[e-1f600].

De markt, met vooral veel fruit en groente, was prachtig en al op het plein voor de kerk zaten de ‘bolhoedjes’ achter hun kraampjes. Met de camera in de aanslag keken we subtiel van een afstandje om deze fotogenieke mensen vast te leggen. Ze waren schuchter en vooral op de markt vlogen de bonen onze kant op wanneer we net iets te lang door de lens tuurden. Inmiddels kregen we door dat deze etnische boeren de weg naar het noorden hadden geblokkeerd uit onvrede en daardoor onze plannen omgegooid moesten worden. Er waren 3 alternatieven:

1. Terug naar Popayan, overnachten en dan vliegen

2. Alternatieve route met 4 uur extra reistijd

3. Een ‘bolhoedje’ ontvoeren en die als wisselgeld gebruiken bij de blokkade

Het werd ………. optie 2 en daar gingen we dan. Maar eerst wat eten en drinken inslaan voordat we om 11 uur vertrokken uit Silvia. Na een uurtje of 2 rijden kreeg William, de chauffeur en niet haar baas, door dat de blokkades waren uitgebreid. Optie 2 werd optie 2b, een zandweg door het suikerrietveld. We reden inmiddels in kolone achter een aantal vrachtwagens aan en ik was op de iPad onze foto’s aan het bewerken. Prachtige serie geworden van een langzaam vervagende cultuur. Inmiddels kwamen we weer uit de suikerrietvelden gereden en nét voorbij de protesterende menigte. Een kort gejuich ging door de bus en William gaf gas om de verloren tijd in te halen. De wegen waren vanaf dit punt beter, zelfs 4-baans en het landschap veel vlakker, maar nog altijd bergen aan beide kanten en veel bomen met grote takken over de weg hangend. Bij de pitstop kwam Gab’s lach ter sprake, ze kreeg complimentjes voor haar aanstekelijke lach die vaak al van verre is te horen. “Herkenbaar?”, werd mij gevraagd. Ik dacht even na en zei: “nou, uhhhh, nee, eigenlijk niet”. En daar ging ze weer.

In de bus zat Gab te bingwatchen, A million little things’, en ik luisterde muziek op zoek naar een passend nummer voor bij de film over deze reis. Ik bleef hangen bij wat nummers maar vond het nog niet. We bereikten MuchoSur Quimbaya rond 1830 na een verrassend laatste uurtje. De Finca lag namelijk nog zo’n 5 km het dal in vanaf de doorgaande weg. Over een verhard zandpad dat oneindig lang leek te duren manoeuvreerde William de bus tot aan de Finca. Aangekomen bleek het inchecken nogal chaotisch te gaan, er was een kamer te kort dus de singles moesten even lepeltje lepeltje liggen voor een nachtje. Dat was geen probleem. De overige kamers waren nogal warm en een beetje minimalistisch ingericht en na zo’n lange reis valt dat toch wat tegen. Maar goed, morgen is het licht en dan zien we het wel.

Het eten verliep nog chaotischer maar dat laat ik maar achterwege. De wijn en de Hugo Lulo, was in ieder geval goed. Tot morgen……