Popayan

We vertrokken vanmorgen vroeg uit San Agustin, onderweg naar de witte stad Popayan waar veel dichters en schrijvers vandaan komen. Het is ook het gebied waar code oranje en deels code rood is afgegeven door het Ministerie van Duistere zaken, oh nee andere film. Maar goed, als individuele reiziger mag je hier niet heen, maar met een groep waar de gemiddelde leeftijd 61 is, ligt dat risicopercentage sowieso anders[e-1f92a]. De site van het Ministerie van BZ gaf aan: ‘hoog risico, veiligheid 0%’, dus de kans op een beroving is gegarandeerd!! Het was nog vroeg toen ik dit schreef, er kon nog van alles gebeuren en morgen bij het vertrek tellen we wel even of iedereen er nog is.

We reden noordelijk, de afstand naar Popayan was slechts 125 km, maar het wegennet in dit mooie landschap bood slechts bochtige wegen die tussen de bergen door onze route naar een nieuw avontuur wezen. Bijna 6 uur duurde de rit en superlatieven schoten tekort om de schoonheid aan te geven van dit overweldigend mooie landschap. Gab, die normaal nog wel wat leest onderweg, lag kwijlend tegen het raam geplakt “moet je kijken Aal, mega bossen”. Een bevestigende “mmhmm”, ontglipte mijn mond, meer was ook niet nodig. De weg door het ondoordringbare Parque Nacional Natural de Puracé, was onverhard, hobbelig en vol met gaten door de vele regen die hier normaal valt.We passeerden de 3000 meter grens en zagen een bord met een plaatje van een Tapir en een brilbeer, maar die bleven verscholen.

De gigantische vallei ‘Los Frailejones’ stond vol met planten die vocht uit de lucht halen en dit in druppels opde grond laten vallen met een drassige bodem tot gevolg. We stopten even voor een foto en oefenden hier het druppelsgewijs plassen dat voor sommigen al heel normaal was. En weer veranderde het landschap, dit keer groene gemanicuurde heuvels waarvan het leek alsof het gras met de hand geknipt was. Koeien grazend op de stijle hellingen en kleine watervallen die wanneer het hier regent de weg overspoelen. Hoogte 2400 meter, we daalden snel.

Aangekomen in Popayan zaten we inmiddels op 1800 meter en stopten bij een prachtig hotel midden in de stad, hotel Plazuela. Inchecken en de straat op, maar wel met een groepje want de waarschuwingen over de veiligheid vlogen ons om de oren. Ook op straat werden we toch een paar keer aangesproken of terug gestuurd naar het plein. Alle huizen in de vierkant opgezette stad zijn inderdaad wit, en laag gebouwd, waardoor de straten een mooi karakter krijgen. Met de kleurige fruitstalletjes op de hoeken van de straat, zigzagden we van de ene naar de andere kant, op zoek naar een leuk koffietentje waar er genoeg van waren. Het grote centrale plein was ronduit indrukwekkend, met een hele kolonie duiven die elke paar minuten massaal wegvlogen en cirkelend op een andere hoek van het plein neerdaalden. Een mooi schouwspel. We hadden een heerlijk middagje zo slenterend door deze mooie stad, waar de lucht donkergrijs was en de witte huizen een nog mooiere uitstraling kregen tegen de achtergrond van de omliggende heuvels.

We aten, ook weer met een groepje, bij La Cosecha Parrillada, even verderop in de straat. Gab nam Zalm en ik de Pollo dat je uitspreekt als Pojo. Beide van de grill, Parilla, en niet te klein. Porties beginnen hier bij 300 gram, maar voor steaks meestal 450 gram met een Chileens of Argentijns wijntje. En dat meestal voor zo’n 15 euro inclusief drankje. Inmiddels weer veilig op de kamer, en niet beroofd of overvallen, morgenochtend even tellen of iedereen er nog is.

Geen foto’s bij dit verslag, die kun je zien op:https://www.polarsteps.com/AlexMeester/8630210-colombia