Pur of zo

We vertrokken vandaag uit Jaipur, onderweg naar Jodhpur, oh nee, we komen net uit Udaipur en gaan juist naar Jodhpur, of ….. Gab help! ”waar gaan we nu heen, ik weet het niet meer met al die purren”. Gab zegt op rustige toon “we komen uit Jodhpur en gaan naar Udaipur, maar via Ranakpur”. Helder, en ze keek weer uit het raam. We reden over een 4-baans tolweg naar, uhhhh, godsamme, was het al weer kwijt, iets met …pur dus en we stopten plots bij een bijzondere tempel. Het is de motorcycle temple, ja, je leest het goed. In een glazen box staat een gehavende motor waarvan de rijder is omgekomen en de motor, nadat die naar zijn huis was gebracht, uit zichzelf is teruggereden naar deze plek. Mooi verhaal, et voila, je hebt een tempel. Mr Bablu maakt er werk van, rode stip op het voorhoofd, een donatie en wat gebedjes bij het altaar. Ik heb een heel ander beeld in mijn hoofd na net 7 seizoenen Sons of Anarchy te hebben gezien. Een tempel voor Jax Teller, het lieverdje van de serie. Al snel doken we het binnenland in en reden over kleine en slechte wegen door een steeds groener wordend landschap, langs dorpjes waar mannen met prachtige gedraaide doeken op hun hoofd, met hun kuddes geiten over de weg liepen. Het was idyllisch.

Rond een uur of 12 kwamen we aan bij Chaumukha Mandir, de wit marmeren tempel van Ranakpur en 1 van India’s grootste en belangrijkste Jain tempels. En na alles wat we gezien hadden kon ik me niet voorstellen dat het nog mooier zou worden, maar op de een of andere manier lijkt er een soort van opbouw in onze reis te zitten van mooi, mooier, mooist. Voor deze tempel moest de lange broek aan en direct al bij binnenkomst viel je mond open en daar liepen we dan. Op blote voetjes, mondje open en het nekkie ronddraaiend en zoekend naar een mooie plek om dit prachtige bouwwerk op de foto vast te leggen. De synergie van de tientallen bewerkte marmeren zuilen met de eveneens prachtig bewerkt koepels erboven, was ….. c’est magnifique. Er liepen veel fransen rond, wat oudere groep, en waggelend over alle trappetjes heen, met de armen gestrekt vooruit, nekkie achterover en turend op de schermpjes van het fototoestel. Ook dat was … c’est hillarique. Aan de buitenkant sprongen de black-faced-monkeys over de muur en voor ons was het tijd om richting Udaipur te rijden over een smalle en bochtige bergachtige weg, waar Mr Bablu slingerend langs de vele volgeladen tuktuks en brommers met minimaal 3 tot 4 personen reed. En een helm dragen? Nee hoor, daar doen ze hier niet aan, een mooie gekleurde sjaal en een gekleurde stip op je voorhoofd moet voldoende zijn. Zo niet, dan kom je terug als heilige koe en rijd je je brommer terug naar het ongeval en laat je een motorcycle temple bouwen.
Bij aankomst in Udaipur, was het al 16 uur geweest en stopte Mr Bablu nog even snel bij de mooiste tuinen van de stad, maar we waren eigenlijk moe van de reis en de omhoog springende fonteinen vond ik eigenlijk irritant, wat een k-straaltjes. Ik nam nog een foto maar Gab riep dat ik het heilige beeld er niet op had staan, dus nog maar een keer klikken met dat poppetje erop. Net buiten de stad werden we afgezet, we moesten het laatste stuk met de tuktuk door de smalle straatjes van het oude centrum. We spraken voor vrijdag met Mr Bablu af en zoefden over de brug van het meer naar de andere kant, door de drukke straatjes heen en binnen 10 min stonden we voor onze Haveli, Little Garden guesthouse, en werden zeer hartelijk ontvangen. Prachtige Haveli weer, kijk maar ff op de foto, en we liepen nog even een klein stukje naar de waterkant, waar we op een dakterras over het meer naar de zonsondergang keken met een pizza en een cappucino. Het ligt ging uit, bij ons ook.