Udaipur bikeflying

Nieuw Zeelanders zijn gek, uitvinders van de bungeejump, maar ook extreme sporten, ziplinen of voetskieen. Gab deed vandaag een poging bikeflying. Hard fietsen op een mountainbike, dan alleen je voorste rem gebruiken en kijken hoe ver je over je stuur kunt vliegen. Top, en dat op een plattelands weggetje net buiten Udaipur.
Maar zonder gekheid. We reden vanmorgen om 7.30 weg uit de stad op 2 mountainbikes met Quteb als gids en al snel reden we langs de omliggende meren de countryside in. Prachtig mooi groen en licht heuvelachtig was het, de haver werd geoogst en hier graasden koeien met gekleurde horens gewoon op het land. We kochten bananen in een dorpje en fietsten naar het hoogst gelegen meer waar we even bleven uitwaaien en aan de afdaling begonnen. Bijna terug in het dorp, en ik weet niet wat er gebeurde, sloeg Gabs voorwiel overdwars en daar ging ze dan. Zoef, met haar bakkes vooruit en knie en elleboog licht bloedend van het grind ( of grint, ik weet het ff niet). Quteb en wat bezorgde dorpelingen schoten te hulp, een vliegende Hollander hadden ze hier nog niet eerder gezien. De fiets werd gecontroleerd, de wond ontsmet en we konden even bijkomen met een kopje Chai thee, een uit je bek brandende Indische bol met groente en een heerlijk stukje walnotentaart. De schrik zat er goed in maar gelukkig viel het met de wond mee, maar de spieren zijn nu stijfjes en stram. Wat een ervaring, de fietstocht was super, de bikefly not.

Terug in het stadje, sprong Gab ff onder de douche, ik waste haar broek met wat biotex en verzorgde de kniewond nog een keer. Aan de waterkant, bij de voetgangersbrug doken we naar binnen bij Edelweiss, a German bakery, en genoten van een kop koffie en een bak cruesli met fruit en yoghurt. Het was nog vroeg, dus we besloten easy peasy naar de Jagdish tempel te lopen, zo’n 200 meter verderop en beklommen de trap. En ineens had ik het gehad met die ongelooflijke takkeherrie van het brommergeluid. De Jagdish tempel was eigenlijk erg mooi, maar bij mij nu beter bekend als de ‘heb er even genoeg gezien tempel’, ik trok m’n gympen weer aan en vergat de Lonely Planet die ik naast me neer had gelegd. Uren later, toen ik mijn gangen naging, liep ik de trap weer op en ja hoor, boekie lag er nog. We vervolgden onze weg naar het naastgelegen paleis, de highlight van de stad. Inmens groot, zeer indrukwekkend van binnen en met een enorme, beetje perzisch achtige toegangspoort. Verschillende spiegelkamers, handig wanneer je je echt vanaf alle kanten wil bekijken bij het ontharen of wat dan ook, en prachtige balkons met sierlijke decoraties en natuurlijk altijd het uitzicht over het meer en de stad. In 1553 werd begonnen met de bouw aan dit magnifieke complex, en in de jaren erna door verschillende heersers uit de Mewar dynasty verder uitgebouwd, de unieke stijl behoudend. We lieten het hierbij voor vandaag, we aten wat bij Savage garden op het dakterras zoals de meeste restaurantjes dat hebben hier in de smalle straatjes van Udaipur. Met lichtjes, een vuurkorf en het verlichtte paleis boven op de heuvel kon het niet romantischer.