Bundi of Sarah

Sarahhhhhhhhhhhh. Geen minuut ouder geworden de laatste jaren wanneer ik in de vroege ochtend naar haar kijk, licht ademend, en haar zachtjes wakker kus. Na-mas-teeeee. Zitten we dan, in de suite van een Haveli in Bundi, India. Ruim 6.500 km van huis en geen Simba of Vienna op het bed springend, en het oude Indische vrouwtje dat ik gisteravond voor de deur had gezet met een groot hart met 50 erop, was naar huis gegaan. Maar die Sarah gaat er nog wel komen hoor, ook bij Robidus, met een Corona mondkapje!
We stonden langzaam op, hadden een eenvoudig ontbijt en liepen de straatjes van sfeervol Bundi in. Gab genoot van het drukke leven op straat, de naaimachines van de kleermakers zigzagden al weer door de kleurige stoffen en in grote pannen werd een soort van pap bereid, terwijl de brommers met aan weerszijden de melkkannen langs de huizen reden. De waterpompen in de straat maakten overuren en we werden steeds vriendelijk begroet “na-mas-teee, you make picture of me please”. Zo’n leuk stadje dit. Bij de oude stadspoort was het druk met brommers, we liepen inmiddels zonder om te kijken van de ene kant naar de andere kant van het straatje, het went. Rhanji Ki Baori lag voor ons, een oude stepwell en ik schoot wat foto’s van de stalletjes waar zakken vol verse bloemen aan een draadje werden geregen en mannen een een of ander oranje achting deeg stonden te frituren. We waren bijna als enige in de oude stepwell die in deze tijd van het jaar bijna droog lag maar er nog altijd zeer majestueus uitzag. Wauw !!! De 2e stepwell, even verderop met de mooie naam Dhabai Kund was veel en veel groter maar minder mooi. Oneindig veel trappen die zigzaggend naar het water leidden en ook dit zag er niet heel fris uit. Geen duik of pootje baden dus. Een Indische jongen ging naast me zitten, pakte de camera, legde me een aantal handige knopjes uit en compileerde de prachtige foto van de jongen met de tol op z’n hand. Tof dit, en ik begon mijn nieuwe trucjes direct te gebruiken. We liepen nog langs een net buiten de stad liggend meer waar Kipling in 1889 ofzo de eerste versie van Junglebook schreef. Wist je niet hè? Ik ook niet hoor.

Lunch namen we op het dakterras bij het Rainbow café waar een groep Makaken over het rieten bamboo dak renden en de fan aan het plafond begon te schudden. Schrok me helemaal de tandjes. Ze waren niet uitgenodigd voor Gab’s feestje dus ik stuurde ze weg. We liepen de stijle toegangsweg naar het paleis op, stapje voor stapje over de gladde keien en kwamen bij werkelijk een enorm indrukwekkende toegangspoort, direct waanden we ons in een film waar Ghandi op een olifant door de poort kwam en ik kon niet bevatten hoe mooi dit in de 17e eeuw moet zijn geweest. Ook binnen liepen we met grote traptreden door het Garh paleis en verbaasden ons wederom over de prachtige muurschilderingen die met zoveel kleur en detail waren aangebracht. Omdat we bijna alleen waren werden er nog wat ruimtes geopend door een van de restaurateurs die rondliep en onze bekkies vielen open, zo mooi. Toen we daarna naar het nog hoger gelegen Chitrasala liepen, weer over een steile keienweg, werd het nog mooier. Azuurblauwe en turquoise muurschilderingen, plafonds, vloeren, pilaren, alles was ontzettend mooi en gedetailleerd beschilderd. Bundi was mooi, maar wordt helaas vaak overgeslagen of alleen als overnachtingsplek gebruikt, maar ik zou zeggen dat Bundi qua sfeer, met de stepwells en dit prachtige paleis een absolute must see is. En misschien ooit, wanneer het paleis volledig is gerestaureerd kan het de competitie aan met de pur-steden die we eerder al hebben bezocht.

Oh ja, Gab was 50 geworden, Sarah en dat had ik aangekondigd bij de Haveli. Het was inmiddels na achten en we hadden net een tafeltje vol met Indische gerechten weggewerkt toen werd aangekondigd “party at nine, not forget ok?”. Gab schrok, wat heb je nou weer geregeld, maar ik wist het ook niet, we lieten het maar gebeuren. In de hal werd een glazen tafel neergezet en van bloemenblaadjes een groot cupido hart gemaakt en klokslag 21.00 uur kwam de taart binnen. Gab en ik kregen een bloemenkrans om de nek, er werd happy birthday gezongen door 8 Indiers en wij mochten de mierzoete taart aan elkaar voeren. Gab voelde zich dan toch nog jarig, en het was dan wel geen Sarah voor de deur maar een tafel vol bloemenblaadjes en 8 Indiers die je bezingen en cake in je mond proppen ……. Wie wil dat nu niet?