Berenland

Al vroeg reden we Montreal uit, over de Sherbrook road. Een lange straat die in ons geval van West naar Oost liep en vol stond met stoplichten. Het was druk de stad in, wij reden de goede richting op. De hogere woontorens werden kleiner, er waren meer woonhuizen te zien en het werd stiller en stiller op onze route. We meden de snelweg en kozen ervoor om langs de St. Lawrence rivier te rijden die we nog wel een tijdje zullen volgen op onze route richting Quebec later. We lieten de stad achter ons en we reden de buitenwijk in en wederom van die prachtige houten huizen met veranda’s, uitzicht op de rivier en Gab te weinig ohhhs, en aahhhhss om ze allen te benoemen. “Ohhhh Aal, kijk deze dan hier”, “ohhhh nee, die dan aan de andere kant, die witte, die wil ik ook”. Ik had moeite om zowel links als rechtsén op de weg te letten. Toch al niet mijn sterkste kant, want waar ik kijk, rijd ik ook als je begrijpt wat ik bedoel. Maximum snelheid was hier 50, en dan doen Canadezen dat ook. Regelmatig een stopbord in deze prachtige buitenwijk, en dan stoppen Canadezen ook. We reden af en toe zo’n mooie wijk in, veel huizen ook in bungalow stijl met grote tuinen waar ik in mijn verbeelding de krantenjongen op de fiets al zijn Daily Paper in slingerde. En ook hier een stopbord en terwijl er in de verste verte echt helemaal niets aankomt, stop je toch, geheel stilstaand. En langzaam laat je de voiture weer op gang komen. Het geeft een gevoel van het relaxte leven zoals het zou moeten zijn en voor ons tijdens vakantie prima, maar de Canadezen doen het gewoon, altijd.

De wegen werden smaller, begonnen meer te slingeren en we reden de bossen in. Een onbeschrijfelijk gevoel van vrijheid wanneer je een lange heuvelachtige weg voor je ziet met links en rechts bossen en cruisend over de weg zoeft. Feitje: Gab zoekt elke vakantie minimaaléén hotel/B[e-38]B uit die ergens in het midden van niets ligt, aan een onverharde weg of gewoonweg niet op Google Maps te vinden is. Pourvoire Lac du Blanc was zo’n adres, we sloegen linksaf, het asfalt hield op en de onverharde weg begon. Ik zei nog “het is weer zover, zucht” en Gab begreep waar ik het over had. Het onverharde deel werd zachter en het zand begon, maar gelukkig niet lang voordat we het park bereikten en een smalle slingerweg ons 3km verder bij het schitterend gelegen hotel bracht. Aan het meer, Lac dus, omringd door bossen, bossen en bossen, waar wandelpaden zijn aangelegd, kano’s, kajaks en waterfietsen gratis zijn te gebruiken en met een zwembad, sauna en full board. Maar we kwamen hier niet alleen voor de rust want er zijn ook verschillende safari’s en observaties te boeken, naar onder andere bevers en beren. Het duo Beavis and Buthead liep mijn hoofd binnen, maar ik kon enig verband niet vinden, het zal wel.

Die middag deden we helemaal niets, lagen lekker bij het meer en doken om 16 uur een kano in voor de bever safari. Gewapend met lange broek, lange mouwen en veel muggenspray om ons te beschermen tegen de hongerige zwarte vlieg die hier in grote getale liggen te wachten op vers bloed. Maar het viel mee, in de kano die hier een Rabaska heet naar de stijl van de native Indianen. De gids, een van origine Fransman was zelf net een bever, vol energie en één rampampampam, taktaktaktaktak, in het Frans over de omgeving, de bevers en hun drang tot het bouwen van dammen. We moesten zelf peddelen en het door de bevers gecreeerde meer (door het aanleggen van een dam), was adembenemend mooi. Het water was wat bruinachtig, witte lelies, gele pioenachtige bloemen en vol met vis en reuzenkikkers. We koersten langs het penthouse van de familie Bever, deur bovenop, en onder water nog 3 etages met verschillende ingangen. Ze waren niet thuis, maar we kregen een goede indruk van hun riante woning. De Franse gids ratelde verder en vertelde met veel passie en handgebaren over hoe de bevers een dam bouwen en knaagde zelfs zelf op een stuk hout om zijn verhaal kracht bij te zetten. Niet alles geloven hé.

Terug bij de steiger doken we direct een oude schoolbus in, zo’n gele Noord Amerikaanse, om een stuk verderop naar de beren te gaan kijken. Met een groep van 28 Fransen en wij, dacht ik nog. Dat wordt niks met die ratelende Fransen, maar ze werden uitstekend geinstrueerd om fluisterstil te zijn bij de lookout hut waar we naar toe liepen. Hier aangekomen gingen de zwarte vliegen direct in de aanval en prikten vrolijk in het rond op elk stukje huid dat maar te vinden was en niet met Deet was besprenkeld. Wij hadden geen last dus. Gab spotte direct al een lid van de band Racoon, maar deze was echt. Een guitig koppie en hij, of zij, smulde van het door de rangers neergelegde voedsel op een plek aan de overkant van de rivier. Ik installeerde mijn statief en camera en drukte vrolijk op de ontspanner en we genoten van de eekhoorn en bandlid nummer twee die voorbij kwam. Hoog in de lucht vlogen de arenden en gieren in grote getale boven ons en zagen de nodige Fransen wild om zich heen slaan om de zwarte vliegen te verdrijven. Dat werkte uiteraard niet. Na 2 uur fluisterstil stil te hebben gestaan, begonnen de voeten pijn te doen en besloot de gids terug te gaan. Maar net op dat moment kwam l’ours, beer in het Frans, achter een boom vandaan. Iedereen bleef staan, liep zachtjes weer achteruit en we bleven nog een uur lang staan kijken hoe l’ours de restanten van het voedsel met haar grote tong naar binnen werkte. Een fantastisch gezicht en hoogtepunt van deze dag. Mamma beer was tevreden en we keken terug op een geweldige dag in deze werkelijk prachtige omgeving waar we morgen nog een dag zijn. Geen straf.