Route 138 aka Chemin le Roy

Vandaag vervolgden we onze route aan de westkant van de St. Lawrencerivier waar de allermooiste auto routes liggen. We reden dieper het gebied in richting het National Park La Mauricie door velden en bossen afgewisseld met kleine dorpjes, waarvan er al één in kerstsfeer, het zal wel.De Canadese Shields heet dit karakteristieke gebied waar al in de jaren 70 de houtkap werd verboden en een groot gebied tot NP is uitgeroepen. Een bijna 70km lange slingerweg loopt door het park heen, met vele korte wandelingen en uitkijkpunten. Die reden we, ook omdat het bewolkt was en af en toe drupte. Links én rechts bomen, bomen en nog eens bomen en meertjes waar af en toe een kort pad naartoe liep. Ook wel een keer fijn, zo vanuit de auto rollend naar het uitkijkpunt, genietend van de prachtige vergezichten, beetje klooien met de zelfontspanner (de ouderwetse variant van een selfie) en weer verder. Cruisend over het asfalt, 50km p/u waar de damp van de net gevallen stortbui omhoog kwam en het leek alsof we door de wolken reden.De stilte en ongereptheid maakten het compleet. “Hé Ali, c’est magnifique hé.” zei Gab zachtjes.We tuurden naar bewegingen in het bos, een beer of een moose met van die grote geweien, maar zagen ze niet en tegen 14 uur reden we het park uit, zo een sfeervolle bistro aan het meer in, tenminste de parkeerplaats dan hè.

Na de lunch reden we weer zuidwaarts langs de rivier Saint-Maurice die uitkomt in de St. Lawrence rivier bij Trois Riviéres en vandaar richting Quebec stroomt naar het oosten. De weg die daar parallel aan de snelweg loopt, heet Chemin le Roy, oftewel Route 138, een volgens de ANWB gids een zeer bezienswaardige route. Nou, daar was geen woord van gelogen, misschien alleen dat deel waar de gids schrijft “daar waar de St. Lawrence rivier smaller wordt ….”, want dan is ie altijd nog anderhalve km breed. Zwem je niet ff op en neer. Maar goed, Route 138 was een heel rustige route en vanaf het punt waar de weg Trois Riviéres verlaat is het werkelijk één lang lint van prachtige dorpjes, aarbeienkwekers, boerenbedrijven en wederom de mooiste houten huizen met veranda’s. Ik weet het, heb het al vaker genoemd, dus daarom een aantal in een collage bijgevoegd. Bij Deschambault strekten we even de benen, liepen door het sfeervolle dorpje en ik maakte m’n dagelijkse jump voorVieux Presbytère, eenoude pastorie uit 1815. Een Canadees stel zag het, lachtte en we raakten aan de praat. Toen ik vroeg waar ze vandaan kwamen zei de vrouw “TroisRiviéres, but my father is Dutch, he was born in Zutphen”.Zoals zoveel Canadezen ook hier een link met een Nederlander en ze schaamde zich dat ze geen enkel woordje Nederlands kon spreken. Zo beleefd en aardig zijn de mensen hier.

In Cap-Santé maakten we een kleine d-tour langs één van de oudste en mooiste straatjes van Canada, de Vieux Chemin. Ook weer een tip uit de ANWB gids, dank ANWB-ers want dit is een echt pareltje met houten huizen uit de laat 19e eeuw met prachtige tuinen, veel bloemen en sprookjesachtig mooi. Stapvoets reden we er doorheen, stopten langdurig voor de mooiste om naar binnen te gluren en reden door naar Quebec waar we in de stromende regen aankwamen en incheckten in Hotel C3 dat net buiten het centrum ligt. Het was inmiddels al 18.00 uur geweest en om de hoek van ons hotel lag de Rue Cartier met een ruim aanbod aan restaurants.