Quebec, stad van de trappen

Toen ooit de eerste Fransen hier voet aan wal zetten, was de hoge rots/heuvel waar nu het extreem luxe hotel Fontenac op staat, reden om hier een handelspost op te zetten. Nu dus uitgegroeid tot een prachtige stad met de mooie naam Quebéc. Ons hotel lag aan de Grande Allee waar grote huizen aan de rand van een park liggen op een hoge rots aan de St. Lawrence rivier en direct de stad in leidt. Het startpunt van onze wandeling bij één van de stadspoorten, de Porte St. Louis. De stad was een soort van mix tussen een Frans stad met allure en een Belgische met gezelligheid. Ook qua architectuur, statige gebouwen met de grandeur van Parijs, maar ook sfeervolle grote koopmanshuizen zoals in Gent met mooie pleinen en dan weer kleine Franse bistro’s. Toch was ook hier de Canadese invloed aanwezig, waar het hotel Fontenac een mooi voorbeeld van is. Uit een serie van extreem luxe en imposante hotels die ooit door de Canadian Pacific railway gebouwd zijn. Bijzonder aan dit hotel is de bekende gastenlijst maar ook de besprekingen over de geallieerde aanpak van WWO II door Churchill and friends. Andere in deze reeks van hotel is o.a. het Fairmount in Banff waar Robert ten Brink een aantal de All you need heeft gefilmd. Weet je dat ook weer. Nou, wij liepen dus ff vet cool in de lobby, drukten op de lift alsof we gasten waren, groette de Bellboy, en maakten even gebruik van het luxe toilet. We waren niet de enige.

De wandeling liep langs een aantal mooie straten en gebouwen en we daalden zigzaggend af naar de lager gelegen “Old lower town” en dronken koffie bij Paillard waar zei, die mij hielp, geen Engels sprak en ik geen Frans. Ik bestelde in mijn beste Frans een “Torsade chocolat”, ze pakte een croissant beure, ik begreep er niets van, was ik echt zo slecht??? En corrigeerde direct: “no no no Madame, c’est de verkeerde, moi François terrible, excusez moi, c’est die” terwijl ik de juiste aanwees. Madame achter de balie verontschuldigde zich en lachte, “and my english sucks”. De koffie was heerlijk en langzaam, het was erg heet in de stad, liepen we verder. De wandeling eindigde bij een immens grote muurschildering waar vele belangrijke personen uit de geschiedenis zijn afgebeeld. Leuk om foto’s bij te maken of, zoals ik deed, een sprong te maken. Die afwijking heb ik nou eenmaal. We zaten nog een tijdlang op Place Royal, kletsten wat met een Amerikaanse toerist, en kwamen aan bij Rue de petit Champlain, misschien wel het leukste straatje. In ieder geval heel druk en een heeeeel gevarieerd publiek, zie foto’s. We namen van hier af de trappen omhoog en omhoog en omhoog en nog eens omhoog. Er leek geen einde aan te komen tot we hotel Fontenac bereikten en het zweet mijn greppeltje inliep en op straat drupte, grapje. Bij een Taverne dronken we nog wat en aten die avond bij Petits Creux, een Corsicaans pareltje met fantastische gerechten.

Gab krapte zich inmiddels een ongeluk en ook ik had mijn enkels inmiddels goed te pakken. De zwarte vliegen of muggen uit Pourvoirie Lac blanc, waar we de “path of dead” hadden gelopen, hadden hun sporen nagelaten.