Birdy’s paradise

Het navelzwijntje naast me ontwaakte licht knorrend en stapte onder de douche. Bij het ontbijt nog een laatste blik op het prachtige regenwoud waar een doorweekte Luiaard van de regen leek te genieten en hoog in de boom op ons neerkeek. We verlieten Braulio Carrillo rond 9 uur en reden al snel noordelijk waar het landschap anders is. Bergen op de achtergrond, kleinschalige boeren bedrijven en veel bomen, super mooi. De weg slingerde er mooi doorheen, was rustig en op 60 km cruise speed genoten we stilletjes. Het was een rit van 180 km, maar net over de helft passeerden we La Fortuna. Een plaats waar we 23 jaar geleden hadden overnacht en het uitzicht op Volcan Arenal op z’n mooist is. Vandaag lag de gehele top onder een dik wolkendek, maar de koffie in het hippe tentje ‘Rainforest cafe’ met een enorme dikke plak bananen cake maakte dat goed.

We vervolgden de weg die tussen kleine heuvels doorliep, een soort ronde bobbels uit een Hobbit landschap en het bracht herinneringen uit Nieuw Zeeland terug. De weg was hier nog goed, af en toe een schoolzone met flinke drempels, maar we zweefden door het landschap heen. We hadden Birdy opgezet om in de sfeer te komen van onze eindbestemming, Tenorio Lodge, een waar vogelparadijs. Toen de Waze navigatie een shortcut nam, bleek dat niet alleen short maar ook een, volgens de lonely planet ‘car swallowing pothole road’ te zijn. Zigzaggend navigeerde ik de Chevrolet Groove tussen de gaten door, de omgeving was fenomenaal mooi en de kleine dorpjes met eenvoudige huizen staken mooi af tegen de in het mist gehulde landschap. Daar waar we eerder die dag het regenwoud van Braulio Carillo hadden verlaten, reden we nu het volgende regenwoud in: Parque Nacional Volcan Tenorio. We stopten voor een paar foto’s en zagen een kleinere soort Tucan, net voordat we de brug over de Rio Celeste overstaken en een enorme Leguaan van tak zagen wisselen. In de berm stond een groep ‘vogelaars’ en dat is toch een raar soort. Volgens mij vroeger bij de Padvinders gezeten en ergens een verkeerd pad ingeslagen. Zijn meestal oudere mannen met safarihoed, toeters van camera’s, verrekijker om de nek en van die Camel Trophy kleding aan met veel zakken. En dit zitten vol ook, vogelboek, notitieblok, extra batterij, opname apparaat want ze vergeten ook nog eens alles, leesbril, lunchpakket en een poepzak, want als je een zeldzaam exemplaar ziet, blijf je zitten he.

Bij aankomst in de Tenorio Lodge hadden we net zo’n 10 km stapvoets gereden, heuvel op en af, en het weerbeeld veranderde elk half uur rond de vulkaan waar we omheen reden. De lodge bestond uit 10 prachtige chalets, allen met een enorme ruime luxe kamer, veel details en ramen tot het plafond met zicht op de vulkaan. We liepen naar de enorme veranda van het restaurant, domein van een Franse chef, en daar kwamen we terecht in Birdy’s paradise. De paar bomen voor de veranda zaten vol met meerdere Tucans, de Montezuma Oropendola‘s, de Whitethroated Eksterjay (bijnaam Kuifje) en uhhh, nou alles wat je zoal in een voliere ziet. Wij zijn geen vogelaars he, alles hier komt gewoon van Google. Al dat luchtverkeer vliegt hier gewoon rond het fruit dat hier dagelijks wordt neergelegd. En ook de hond, meer een pudding met een paar pootjes eronder, at lekker mee van de bananen. Maar wat een schouwspel en een geluid wanneer er gevochten wordt om de beste plek aan het buffet. Naast de bomen hingen een paar van die plastic nectar bakken waar de kolibri’s omheen zoefden. Ik probeerde ze met alle standen van m’n camera goed in beeld te krijgen, maar als ze niet stilzitten vind ik dat toch lastig. De rest van de middag bleven we op de veranda zitten, Gab met de verrekijker, ik met de grote lens en die avond genoten we van een heerlijk Frans menu met een mooi glas rode wijn.