We’re going to …… Samara

Hoe langer je er blijft, des te groter de kans dat je er nooit meer weg wilt. Het was meerdere expats al overkomen, “Samara, a heavenly place”, en daar gingen wij heen. We stopten eerst voor een kop koffie en snelle WiFi bij Café Semilla voordat we afscheid namen van Bijagua. Ook zo’n paradijs waar je volledig tot rust komt en alleen de jeuk van een of ander insect je uit je droom haalt. Wat het is geweest weten we nog niet maar de prikkies zitten op plekken waar weinig zonlicht komt zal ik maar zeggen.

We namen een route noordelijk en reden het vulkaan landschap uit. Cruise Control op 60 en eigenlijk alleen maar dalend. De tientalen Japanse kersenbomen die verspreid in het dal staan, bloeiden zachtroze en zo reden we na 40 km en een korte politiecontrole, de Interamericana op die onslangs Liberia leidde. Belangrijke stad met de 2e internationale luchthaven en een koloniaal centrum met de super toffe Café Negro. Liberia wordt ook Ciudad Blanca genoemd naar de kleur van de huizen, dus reden we in Sloth mode, heel langzaam dus, door de straatjes en genoten van de sfeer. Café Negro was zo gevonden ik bestelde eenCappucino en een Cortade maar kon ook de Cheesecake niet weerstaan. Gab moest lachen “kon je je weer niet inhouden?”. Nou nee dus. En waarom zou ik, het is vakantie en een flinke punt Cheesecake van 4 vingers hoog, dat valt toch wel mee?

We reden weer verder. Het landschap was hier dor en droog en net toen ik de zoveelste fruit stal zag die toch een soort van vrolijke en kleurrijke foto plaatjes kunnen opleveren, besloot ik een collage te maken en overal even te stopen. Nou, …… vanaf dat moment geenéén meer gezien dus[e-1f602].

Bij Nicoya verlieten we de Interamericana voor de laatste 40 km naar Samara. Ooit, 23 jaar geleden, toen we nog met de rugzak op pad gingen en alles met het OV deden, reden we hier ook. Zwetend in een gele schoolbus met open ramen, op te kleine bankjes, onder het stof over deze lange verharde zandweg. En nu, gewoon over het soepeleasfalt met onze Chevy en Adele uit de speakers die net “When we were young” zong. En zo was het.

Aangekomen, zagen we ook dat Samara was veranderd. Toen, in 2000, nog een enkele hoofdweg met wat stoffige zijstraten, een paar hotelletjes en wat restaurantjes. En een heel strand voor ons alleen. En nu, nog altijd idyllisch en kleinschalig, maar meer lijkend op een sfeervolle badplaats met een mooie mix van locals en toeristen. Veel restaurantjes en coffee/juice/cocktail bars met een aantal surf en watersport tenten langs het nog altijd schitterend mooie strand. Breed, perfect zand, palmbomen en aan beide kanten en in zee een aantal grote rotspartijen waardoor de sfeer hier ook zo kan blijven. Chillout zag ik op een bord staan en dat was ook het plan voor deze paar dagen hier.

De Quads in het straatbeeld leken hier vrij normaal, zelfs een expat Oma reed er in rond en met een iets te gebruinde huid en dreadlocks in het haar deed ze haar boodschappen. En met de iets te overdadige make-up had ze waarschijnlijk het idee dat ze nog wel mee kon, nou …… ik had er nog eens een nachtje over nagedacht.

We passeerden een French bakery en na een paar weken zonder echt goed brood, zag die Croissant er wel heel verleidelijk uit. En het ernaast gelegen L’Authentique, een chic Frans restaurant, ook, dus daar komen we nog wel vermoed ik.We liepen verder, Gab zei achteloos “hé Huf, kijk hier lopen 2 leguanen van elk een meter lang” en ze lachte hard “Selma zou gillend wegrennen[e-1f602][e-1f602][e-1f602]” riep ze er achteraan en ik moest lachen.Ik dacht nog even aan Wouter en ook die zou denk ik stevig doorstappen en zeggen “Nou, die ligt daar priiiima”. Voor ons geen echte verassing meer, je lijkt er dan toch aan te wennen zo na een paar van die Jungle tourtjes. Bij Mr.Pelican namen we een Lemon/munt juice en later die avond aten we hier ook, een gezonde en vegetarische maaltijd die de Cheesecake van vanmorgen moest compenseren.Morgen wordt vermoedelijk wel een stranddaggie.