Bruine billen en een tattoo

Gisteravond heerlijk een Franse plank met lekkernijen en een goed glas Malbec. En Gab een lekkere sterke Sangria. De temperatuur zakt hier in de avond flink naar 28 graden om in de ochtend alweer vroeg op 35 te staan. Een heerlijke warmte met een briesje in dit expats paradise. Met slechts een paar duizend inwoners en door de hoge bergen en enkele toegangsweg toch wat afgesloten van de rest van de provincie, blijft het ook wel zo. Het is nog weinig gegroeid t.o.v. 23 jaar terug, maar er zijn wel wat luxere villa’s verschenen. Expat houses van Fransen of, aan het accent te horen, Amerikanen. Ze ontmoeten elkaar in de ochtend en zoals dat gaat spat de lichtelijk overdreven vriendelijkheid er van af, “o, hiiii, how was your morning, did you get up at all?”, refererend naar de iets te gezellige avond in de Franse wijnbar.

We ontbeten bij Malehu, een yoghurt bowl vol met fruit en zelfgemaakte Granola en wat hadden we dat gemist. De yoghurt dus, dat is hier nauwelijks, maar wel in elke tent hier de Franse croissants van de French bakery. We ploften weer op de ligbedden bij Gusto Beach, bestelden een Coldbrew con Leche en doken de zee in. Heerlijk warm water, de golven ontwijkend die neerploften op de kust. Gab sprong omhoog maar het Keto dieet had zijn effect gehad, het bikini broekje zat rond de knieën en de boeien dreven in het water; ”olala, una quebrada Olllanda” klonk het vanaf het terras. Het is uniek, Gab in het water en bij de volgende golf stond ik klaar voor de sprong, maar kreeg 2 handen op m’n schouder en ging koppie onder. En zo verliep de dag “Drink, Sleep, Swim Repeat” naar een nummer van Calvin Harris.

Ondertussen las ik wat in de Lonely Planet over de volgende stop op deze nu al in alle opzichten Avatar achtige wereldreis waar al je zintuigen worden geprikkeld en je ‘geluk’ voelt. Mens, dier, natuur, alles lijkt hier in een perfecte balans te zijn en ik kijk nog vluchtig even naar links waar Gab met minimale energie een fotootje schiet van de omgeving. Hand omhoog en denkt, zo is ie goed. Als het rietje in haar lemon juice langer was kwam ze überhaupt niet overeind[e-1f618]. Maar goed, ik las wat over Monteverde, een Nevelwoud waar permanent wolken hangenen ook de thuisbasis van de Quetzal. Via Whatsapp zocht ik contact met Carlos, de eigenaar van Casa Batsu, en boekte alvast een paar tours met gids. Hopla, ook weer geregeld en de zee lonkte, plons.

De badmode was hier net iets anders dan in Europa. De zwembroek voor mannen was echt ‘out’. Het zijn nu Shorts, en een surfboard, of je die nu gebruikt of niet. Bij de vrouwen zijn het vooral ‘billen bruin broekjes’ en God heeft een paar mooie gemaakt zo zag ik, maar ook zo nu en dan eens een snipperdag gehad. Of de broekjes zijn er niet groter, dat kan ook. Op dit soort bikinibroekjes zou net als met horror ook een leeftijdsgrens toegepast moeten worden; beter ook voor de omgeving. En een tattoo is ook een ‘must’, of een hond. We dronken veel vandaag, lemon juices vooral, de zon en vooral de wind zorgden voor ‘brandgevaar’ en ik dook in de schaduw op het terras. Prima plekje met live muziek van een gitarist.

Het zeewater stroomde weer terug en er ontstond een spiegel op het uitgestrekte strand. ”Fotoshoot opp“, riep ik en we probeerden wat uit. De maag begon knorde inmiddels wat, anders dan het heerlijke ontbijt vanmorgen hadden we niet gehad. De beachclub veranderde in een restaurant en we besloten te blijven in deze misschien wel mooiste setting hier in Samara. Tussen de palmbomen, de zon die de lucht rood kleurt en de liveband die wat lichte Reggae begon te spelen. Het was het decor voor een mooie sunset met een pizza en een glas Primitivo Nero D’Avola. Ach ja, en Gab zat er ook met een bos haar dat eruit zag als de vacht van een Sloth die een week opgerold in een boom heeft gelegen. Maar een beter maatje had ik me niet kunnen wensen.