Potholes, a bumpy ride

Gab had mazzel vandaag. De weg naar Monteverde verliep het eerste deel nog over asfalt. De lange bochtige weg uit Samara verliep vooral stijgend en was zen. Heerlijk een beetje aan het stuur draaiend en genietend van de omgeving. Vanaf Nicoya dat er uitgestorven bij lag, koersten we richting de Friendship bridge die over de Golfo Colorado hangt en ons terugbracht naar de Interamericana waar we stopten voor een Cappucino. En ook omdat op dat punt een paar bonen staan die vol zitten met Ara’s die qua kleur zo met de LHBTQ mee kunnen. Hoop lawaai makend en flatsen stront mikkend op de toeristen. Vanaf dat punt stuurde Jane, de dame van de navigatie, ons linksaf richting Monteverde voor de laatste 40 km. We wisten dat de weg slecht zo zou zijn en waren voorbereid. Snelheid op dit onverharde stuk was nog 30 maar daalde hard toen we in een soort rivierbedding reden en enkele locals ons vreemd aanstaarden. Gab hobbelde lekker, ik reed dus vermeed de kuilen aan mijn kant[e-1f92a]. De oudere man op een nog oudere brommer stopte en ik deed m’n raampje open. Hij sprak Spaans, uiteraard, en ik ving een paar woorden op: Monteverde, 4WD, dificil , road mal, 4WD, ohlalaaaa. Hij keek moeilijk, onderlip vooruit en maakte een gebaar met z’n handen. Keek nog eens, riep nog wat van de woorden die ik eerder had opgevangen en maakte nu met zijn wijsvingertje een gebaar van links naar rechts. We keken elkaar aan en draaiden om. Ik reed nu aan de andere kant van de weg om Gab dezelfde kuilen en hobbels te laten voelen. Ze had een topervaring.Toen we in het dorp de juiste route hadden gevonden begon de pret. Het was de pothole-weg. Een stuk asfalt dus met ongeveer elke 30 meter een gapend gat in de weg of een heel groepje bij elkaar. Niet normaal op te rijden en ook hier moest ik vaak keuzes maken omdat de gaten nu eenmaal groter waren dan de Chevy zelf. Gab weer mazzel dus en de ‘Godsammes’ waren niet mild kan ik je zeggen.Pura vida.

De route zelf was eigenlijk ontzettend mooi, zo van het wat dorre laagland reden we flink stijgend over een u-bochten weg naar de hoogte van het nevelwoud. Monteverde. Veel zag ik er niet van, mijn focus lag op de potholes maar na bijna een uur lang zigzaggend, remmend en tegenliggers ontwijkend, doemde daar ineens het in de wolken gehulde woud op. Direct was het frisser, maar nog altijd een goede 24 graden. Prachtig gelegen op en tussen de heuvels lag daar het stadje Santa Elena, de toegangspoort tot Monteverde. Alsof je een andere wereld binnenrijdt. Gab kon geen bobbel of pothole meer aan en was blij toen we incheckten bij Casa Batsu. Ze zei “wat een gatenkaas die weg”, maar ik had er niet zo’n last van gehad[e-1f601].

We liepen nog even het stadje in maar herkende echt niets meer. Nu veel hippe tentjes en alles heuvel op en af met altijd uitzicht op het omringende woud. Schitterend.

Om 1830 hadden we nog een toertje geboekt, we hadden tenslotte 2 dagen lappie plat gelegen. De Night tour die we door onze host Carlos hadden laten regelen. Met de navigatie aan zigzagden we naar de andere kant van het stadje en raakten volledig de oriëntatie kwijt door alle heuvels, slinger weggetjes en wederom weer een zootje potholes. Aangekomen liepen we twee uur lang in slowmotion stand door een Private Reserve Forest om de nachtdieren te spotten. In het bijna pikdonker, met alleen het licht van de zaklamp waren we eventjeséén met de natuur. Kleine lichtjes van de Click beatle en de Fireflies werden vergezeld door de mooie geluiden van de krekels en sommige vogels. Met de zak lamp spotten we een volwassen Viper en later nog een kleintje die overigens giftiger is. Afblijven dus. De Orang Knee Tarantula was wel het hoogtepunt van de tour die we voorzichtig moesten benaderen. De spin is vrijwel blind en zou door ons gestamp anders weer haar hol in vluchten. Oh, en Mr. Picket, kijken of jij m ziet op de foto.

Rond 20.30 waren we weer terug bij Casa Batsu en de chef had nog een fantastisch 3-gangen diner klaarstaan. Wat een fijn overnachtings adresje, nu al.