Crocodile road

Monte Verde, het groene paradijs in de bergen waar de wolken elke middag doorheen zweven en een dauw van fijne druppels achterlaten. We lieten het achter ons en ik denk voorgoed. Je weer nooit hoe het loopt, het is zeker één van de hoogtepunten in Costa Rica. Maar tegelijkertijd denk ik dat ook van alle stops hiervoor. De weg naar beneden was beter aan de zuid-west kant met evengoed nog de nodige gevaarlijke potholes maar nu veel meer asfalt. Toch had ik de 20 km lange weg omhoog, waar de potholes op elke 10-20 meter lagen, niet willen missen. Gab werd misselijk door de vele, vele bochten, stijle afdalingen, stijgingen en nog meer bochten maar binnen een uur reden we de Interamericana op. Deze snelweg bestaat gewoon uit 2 banen en komt uit Nicaragua en loopt zo Panama binnen. Over heuvels, door het groene landschap is deze weg een genot om te rijden met de teller op 70, Coldplay op en Gab die in het ritme haar misselijkheid weg burpt.

Net voorbij de Crocodile bridge waar we stopten voor een Cappuccino bij Manolo, en tientallen enorme Kroko’s op de rivierbedding liggen, kwam de Atlantische kust in beeld. Het was drukkend heet. Het had net 2 dagen lang geregend in dit gebied en de vocht hing nog in de lucht. Onze witte Chevy zat volledig onder een dunne laag rode stof en kon de regen wel gebruiken. De laatste 30 km zagen we voor het eerst een palmolie plantage, miljoenen palmbomen in keurige rijen geplant en voor maar één doel. Cosmetische industrie. En ja, ik smeer me ook in met zonnebrand, maar toch staat het haaks op de ervaringen van deze reis.

We reden Quepos binnen via de haven en klommen de heuvel op om de 9 km lange weg richting Manuel Antonio National Park te rijden. Tenminste, een stuk dan, want wij overnachten bij The Falls dat aan deze prachtige weg ligt. Het verkeer hobbelt achter de bussen aan die tussen Quepos en Manuel Antonio heen en weer pendelen en links en rechts alle kleinschalige hotels, B[e-38]B’s, villaparken, hostels en wat supermarkten, een bank, wat restaurants en paar winkeltjes. De betonnen entree van The Falls zag er niet fraai uit maar achter deze muur een schitterende oase van bomen, het zwembad, wandelpaden en 12 prachtige kamers met balkon.

We liepen kortnadat we gesetteld waren naar de Falafel bar en namen een Shoarma Falafel met een Smoothie toen even later de regen losbarstte. Gab appte met haar mams Corry, Sandra buufie, Selma zussie en Yvon nichie omdat er wat zorgen waren over Main Coon Barrel. Hij was ziek en gaat morgenochtend naar de dierenarts. Nu maar hopen dat het meevalt en hij met een wondershotje snel opknapt.