Velo de Montreal

Bonjour Madame, we ontwaakten uit een diepe slaap, tenminste moi. Gab had weer eens een nacht niet geslapen. Nieuwe omgeving, ander bed, geluidjes, ik weet het niet. Het komt geregeld voor, het is eenmaal zo. We waren niet heel fit vanmorgen, namen wat geroosterd brood bij het ontbijt, kop thee en liepen rond 8.30 de straat op. Langzaam, in de schaduw, het was nu al dik in de 20 graden en het zou vandaag over de 30 komen. Maar hé, nog altijd koeler dan de hitte die nu boven Nederland hangt en naar ik begreep, de 1e dag van de vierdaagse niet eens door zou gaan. We moesten ons rond 9.30 melden in de haven bij Ca Roule voor een fietstocht van 4 uur en we hadden gekozen voor de e-bike’s. Een verstandige keuze zo bleek achteraf. Het mooie van deze tour is dat je de fiets tot sluitingstijd gewoon mag blijven gebruiken, dus vanaf 13.30 zouden we zelf nog een tourtje maken.

We hadden een Franse dame uit Lyon in de groep, Julie was onze gids, ook Frans en op haar 18e naar Montreal gekomen, 2 Russen die sinds 2016 in Vancouver wonen en studeren en wij dus. Een mooi klein groepje en Julie was een babbelaar. Veel energie, veel verhalen en ze wist ontzettend veel van de stad en haar historie. We kregen water mee voor onderweg en stopten regelmatig, in de schaduw, maar eerlijk is eerlijk, de stad kon ons niet geheel meekrijgen. We startten in de haven waar de Fransen ooit aan landden of eigenlijk strandden omdat de stroming van de rivier hier te sterk is en hier ook al door de Native Indianen al een handelsplek voor de pelzen was. En zo ontstond Montreal hier op deze plek. Er werd een kanaal gegraven en een haven gebouwd om de schepen en de haven tegen de ijsblokken die door de rivier meegevoerd worden, te beschermen. De veerboot had zichtbaar moeite om tegen de stroom in te komen, kwam stukje bij beetje vooruit en schoot vooruit toen de boot zich uit de stroming ontworstelde. Mooi gezicht. We fietsten naar het noordelijk deel van de stad, verlieten Vieux Port, door Downtown en kwamen de wijk Plateau binnen. Er waren veel parken, maar verder niet heel veel te zien. Het hoogtepunt was deSt. Viateur Bagel shop, daar waar het ooit begon. Een Poolse Jood die na de 2e wereldoorlog naar Montreal vluchtte en bij een oud bakkertje ging werken, de zaak overnam en een Italiaan, genaamd Joe in dienst nam die toen nog melk rondbracht, hem het vak leerde en de zaak uiteindelijk ook overdeed. Joe ontwikkelde de bagel verder, pakte het groots aan en tja, nu kent iedereen ze. Een lange rij stond voor de deur, onze gids Julie trok een ‘gidsen’-hesje aan en liep direct langs de rij naar binnen voor een zak Bagels, creamcheese met zalmsnippers en plukte wat dille in het park waar we ook de waterflesjes weer vulden bij een fontein. Hij was zalig.

Verder liep de fietstocht door een buurt die Julie vergeleek met Brooklyn, maar ik zag de gelijkenis niet en ook de door Julie aangewezen dure huizen in de buurt waar de rich en famous woonden, kon geen goede indruk op ons achterlaten. Het enorme stadspark Mont Royal was overigens wel prachtig, veel activiteiten en bijna alles gratis, zoals het zwembad, de tennisbanen en voorstellingen. Voor de inwoners van Montreal uiteraard, maar met een vloeiende ‘Bonjour madam’ kom je eenvoudig langs de ingang. Op het kleinere Dorchester Square stond de Cathedrale Marie-Reine-du-Monde, een kopie van het Vaticaan maar veel kleiner. Een indrukwekkend bouwwerk met een keurig onderhouden stadspark dat tussen de torenhoge flats lag en gelukkig genoeg schaduw gaf om aan de hete zon te ontsnappen. Bij het einde van de tour dronken we wat en hielden de e-bikes aan, we besloten nog een stuk langs het door de Fransen gegraven kanaal te fietsen waar aan de ene kant de herontwikkelde fabrieken uit de industriele tijd stonden, nu luxe appartementen, en aan de andere kant ….. luxe appartementen. We eindigden bij een markt, kochten een stuk stokbrood met Franse kaas en ploften neer in het gras langs het water. Het opstaan ging een stuk moeilijker en ik moest Gab omhoog hijsen en aanduwen op de fiets. We schoten nog wat foto’s van de bruggen over het kanaal, brachten de fiets terug en kruipend liepen we terug naar het hotel, uitgeblust van de warmte.

We aten bij Josephine, slechts 10 min lopen van ons hotel, een visrestaurant en kozen voor de mosselen en risotto met kreeft. Zoals altijd werd er een glas koud water ingeschonken en die goot ik in 1x leeg, Josephine, of in ieder geval iemand die daar werkte en wat mij betreft sprekend leek op een Josephine, schonk bij en weer goot ik het koude water zo in mijn nog altijd verhitte lichaam. Josephine glimlachte licht, schonk weer bij en dacht “ik hou dit langer vol dan jij, mon cheri’, maar ik gaf me gewonnnen en bestelde een Aperol Spritz. Het eten was super lekker en tegen tienen liepen we een andere route terug. Door een gezellige straat met restaurants en terassen op de afgesloten weg en de hoek om door een straat met prachtige huizen. Onder de begane grond met soutterain en aan de buitenkant een hoge trap die naar een voordeur leidde van het bovenliggende huis. Vaak 2 aan elkaar geschakeld en de trappen soms in een sierlijke bocht gespiegeld van elkaar. Gab vroeg zich af hoe je hier in de winter, met -20 graden (je leest het goed) de trap op en af komt, mijn antwoord was kort: “met een stoeltjeslift en met de slee naar beneden”.