Path of dead

Deze omgeving is zo mooi dat je je soms afvraagt hoe dat komt en ik denk doordat er zo weinig mensen zijn, wij dus. En om dat te beschermen heeft God ooit de zwarte vlieg uitgevonden. Lijkt op een Nederlandse vlieg, heeft alle kenmerken van een mug en is gewapend met een injectienaald op z’n neus. Wij deden de test vanmorgen, liepen de 6 km lange hike langs 3 meren die elk wonderschoon waren, waar het water in een diep donkere kleur geheel stilstond en de nog oude boomstronken boven de oppervlakte uitstaken. De spiegeling, een steiger met bootje en alleen wij. We doken het pad in, gekleed in lange broek met lichtblauw t-shirt en van top tot teen ondergespoten met deet. De verkenners van de vliegenbrigade kwamen direct op ons af, maar vlogen door. Dat gaat goed dacht ik nog, maarrrrrrrrr, zo bleek later, ze hadden versterking gehaald. Het duurde niet lang of ik, ja ik die nooit gestoken wordt, had tientallen van die mormels om me heenvliegen en het dreef me tot waanzin. Het zo vredig uitziende bospad met het prachtige Lac Vison leek plots op de path of death. Gab had nergens last van, maar ik was in staat van oorlog met die hufters, sloeg wild om me heen en vluchtte een steiger op. Daar hield het plots op, en we genoten van het uitzicht en de absolute stilte, wetende dat die hufters ons opwachtte. Met een nieuwe lading deet liepen we weer verder, sneller ook dit keer en we overleefden. Veel lol had ik niet en was blij dat ik uiteindelijk de weg zag; terug liepen we over het asfalt. Een avontuur rijker en ik weet nu dat ik niet resistent ben.

De rest van de dag genoten we lekker op het gras, in het zwembad, het strand en het bubbelbad met verder niets. Tot we om 17.30 op pad gingen voor weer een Meet and Greet meteen beer. Het werd afwachten welke er nu op het eten afkwam en/of Racoon weer kwam optreden. De voorbereiding was weer hetzelfde, kleine intro en vooral stil zijn. Al snel was de Racoon, ik vermoed Bart, te zien en dook met zijn snuit in de bak met groentes en op de grond snuffelde Dennis langs de waterkant, was nog wat verlegen en kreeg ook geen kans de loopplank op te komen. In onze groep zat Madame Floddeur, was Française maar een kopie van de Nederlandse variant. Te zwaar, ongezond uiterlijk, blik bier in haar hand, sigaretten staken uit haar tas, het jurkje bungelde ruim om haar heen en de versleten Birkenstocks waren te klein waardoor haar hielen de grond raakten. Zuchtend en kuchend plofte ze op een bankje en tikte irritant op haar iPad, je weet wel, als het geluid van de toetsen aanstaan. Het kwam overeind, liep weg een bospaadje in en plots zag Gab de beer tevoorschijn komen. Ik dacht nog, “heeeeeeee, da’s toevallig???” Er was teveel geluid en de beer smeerde ‘m weer. Madame Floddeur keerde terug. Kon geen toeval zijn.

Kwartier later, toen de beer weer terugkeerde,hing Madame Floddeur nog onderuitgezakt op het bankje, zelfs de vele muggen vermeden haar en de show kon beginnen. De beer stak smakkend z’n neus en extreem lange tong in de bak en genoot van het eten, balanceerde op het plateau en Racoontje liep grazend en snuffelend nog altijd langs de waterkant. Het was weer een fantastische ervaring om te mogen zien. Door het naderende geluid van de Squad werd het teveel voor de beer en rende ie waggelend het bos weer in. De Squad was voor Madame Floddeur, die lopend anders de terugweg niet zou halen. Wij schoven direct aan voor weer een 3-gangenmenu waar Trout, forel dus, hier de specialiteit is. Sangria erbij en met uitzicht op Lac Blanc waar de wind was gaan liggen en het wateroppervlak was veranderd in een enorme spiegel, kon de dag niet mooier eindigen.