Tucan, Tapir, Pekari en meer

Gisteren was het beginnen met regenen en niet zo’n beetje ook. Begrijp nu dat ze dit een regenwoud noemen. In het open restaurant, palen met een dak erop, stortte de regen van alle kanten naar beneden en zo ging dat de hele nacht door. In onze romantische hut met veel glas en gaas, zonder gordijnen, leek het dus alsof we de hele nacht in een douche lagen te slapen. Rond 8 uur vanmorgen stonden we op en in de boom voor ons landde de eerste van de 12 Tucans en luid kwetterend jumpte ze van tak naar tak. Ik pakte de grote lens en Gab, net uit de douche, liep met haar verrekijker het pad op. Ik verloor mijn focus maar kon toch nog een paar Tucans vastleggen. Gab rende weer naar binnen en kleedde zich aan.

De zon was gaan schijnen en dat op een plek waar het 300 dagen per jaar regent, we hadden geluk. We begonnen aan de 5km lange trail door het park en aan het begin stond een bord met een aantal waarschuwingen. Op het pad blijven, let op de reptielen en niets aanraken, dat moest te doen zijn over het verharde pad. Na een kilometertje of 2 ritselde er wat door het dicht begroeide woud, het was een Agouti waarvan we nog net zijn kontje zagen al snuffelend over de grond. We liepen nog geen 50 meter verder of Gab stond plots alweer stil, ze zag alweeer wat: “HéAal, pssssst, daar”, het waren een paar wilde zwijnen (Pekari) die dreigend naar ons keken, maar gelukkig geen interesse toonden en snuivend verder liepen. Pfffff, de hartslag daalde weer en dit was nog maar het begin. We namen een ander pad, Sendero de Montana Rio Molinete, een blubberige afdaling volgde naar de in het dal liggende rivier en al snel ging Gab onderuit en greep alles vast wat in de buurt hing, hilarisch. Broek onder de prut, handen vies en niet realiserend dat alles wat je hier vastpakt een verassing kan zijn. We gleden verder de helling af en bij de rivier aangekomen zagen we een zeldzame Morpho, een felblauwe mega grote vlinder[e-1f98b],en niet veel later zouden we er nog eentje zien (of was het dezelfde[e-1f602]). De lucht was inmiddels strak blauw toen we een pauze namen en aan het 2e deel begonnen. Langzaam liepen we de route omhoog, luisterden naar de vele vogels en bekeken elk blad en elke boom nauwkeurig op zoek naar beweging of een afwijking. Een meer dan geweldige hike in dit oeroude regenwoud waar je op elke meter verrast kunt worden door een onschuldige vlinder of één van de vele slangen hier.

Terug bij onze hut in de Tapirus Lodge namen we eerst een lunch, liep Gab terug naar de receptie, maar kwam snel rennend terug “Alex, Alex, pak je camera, een kleine Tapir”. Gewoon langs het pad naar onze hut, z’n lange neus in alle gaten duwend, onder bladeren zoekend naar voedsel en ons geheel negerend. Het was nog een baby met een tweekleurige bruine vacht en zooooooo knuffelbaar, maar uiteraard bleven we op afstand. We zijn nu bijna een week onderweg en tot nu toe lijkt Costa Rica één grote openlucht dierentuin en is het hier prima vertoeven. More to come …..