Kamelenroute naar Jaisalmer

We zaten aan het ontbijt met 2 Italiaanse mannen, een homostel, en in India wordt dat niet heel goed geaccepteerd, treurig wordt ik daar van. Gisteren klopte de politie ook nog eens aan, alle Italianen werden gesommeerd om zich te laten controleren in het ziekenhuis. Veel kon ik er niet aan doen, ik nam nog een hap van mijn omelet en smeerde een geroosterd broodje vol met een dikke laag pindakaas. Gab slurpte het laatste restje melk uit haar kommetje met cornflakes. De dag kon beginnen, een lange rit van 6-7 uur naar Jaisalmer.

De tweebaansweg was erg stil en veel anders dan een paar kuddes geiten en wat vrachtverkeer zagen we niet. Het landschap was vlak en eigenlijk best veel struiken en bomen op de zanderige ondergrond. Potje cricket langs de weg en zo nu en dan wat fruitstalletjes met een paar koeien erbij of een kameel die zich swingend over het land bewoog. Halverwege stopten we bij het plaatsje Pokaran, voor het fort. Het plaatsje zelf was helemaal niks na de hevige regen vannacht, maar het fort daarentegen was schitterend. Heerlijk rustig en daarom konden we lekker een praatje maken met de Indische ‘caretakers’. Ik vroeg een oude man om een foto en wees op zijn snor, die hij direct draaiend in een mooie plooi over zijn wang heen boog en trots ging staan. Gab papte aan met Santosh, een Indische dame en klik, weer een foto van die mooie mensen.

We stopten nog even bij een restaurant, maar hielden het bij een banaan en een kop Chai-thee, voor we de laatste 100km naar Jaisalmer aflegden. De Lonely Planet opent met “the Golden city of Jaisalmer with its breathtaking sandcastle fort rising from the sandy planes like a mirage of a bygone era”. Daar wil je toch direct heen wanneer je dat leest? Dat dachten wij dus ook toen we de reis uitstippelden, of toen Gab dat deed en ik instemmend knikte en mezelf in mijn verbeelding al op een kameel de stad zag binnenrijden. De werkelijkheid was een suzuki met Mr Bablu achter het stuur maar de weg naar het op de heuvel liggende fort was fenomenaal.

We checkten in bij ons hotel voor de komende 3 nachten, Boutique Helsinki, in een rustig deel van deze kleine stad, en besloten nog even naar het fort te gaan. Met de tuktuk erheen om vervolgens slingerend door de straatjes heen te sjokken, hoger en hoger naar het centrale plein met rondom een aaneenschakeling van adembenemende gebouwen. We liepen naar een op tripadvisor als nr 1 aangemerkte koffietent, en zagen mannen en kinderen met roze, rode en oranje kalk op hun gezicht door de straatjes rennen: “holy holy sir”. Ik vond het prima. Het koffietentje bleek niet veel meer dan een donkere kelder vol met boeken en een thermoskan; we liepen door naar een uitkijkpunt over de stad en eindigden bij Jaisa Italy voor een heerlijke cappucino, spaghetti en canneloni’s.
Morgen nemen we lekker de tijd om alles op ons gemak te bekijken en hebben dan ook met Mr Baglu afgesproken voor een bezoek aan Bada Bagh dat ergens buiten de stad ligt. Cenographs zijn daar te zien. Wat dat zijn? Ik heb geen idee, maar navraag bij mijn reisleider levert het volgende antwoorde op: “dat zijn ronde koepeltjes” en dat wordt bijgestaan door 2 handen die snel gebarend een ronde koepel nadoen. Ik hoop dat je het snapt, ik wacht morgen wel af.