Pelo de Gato

We hebben een prachtige kamer bij Casa Batsu, het 4 gangen diner gisteravond was Michelin ster waardig en het ontbijt vanmorgen fenomenaal. Een met yoghurt aangemaakte bodem waar 2 gepocheerde eieren op lagen, vers gebakken brood, pita brood,, bananen cake, gedecoreerd fruit en een vers geperst sapje. Het was pas 7 uur want we hadden een ochtendtour geboekt inCuri Cancha met vogelspotter José Torres.

Ik merkte dat ik al gewend was aan alle pothole-wegen hier en manoeuvreerde soepeltjes naar de weg richting Monteverde waar het Curi Cancha park vlak bij ligt. Die weg was echt slecht en met 4-5 SUV’s hobbelden we stapvoets de berg op en zo de wolken in. Toen we uitstapten bij het rangerstation om ons te registreren voelde je de nevel op je wangen, hier Pelo de Gato genoemd naar de streling van een kattenhaar. Ik stond even weg te dromen, maar ontwaakte toen Gab me een por gaf en de regenjas aantrok. We waren niet alleen, meerdere toeristen hadden hier afgesproken met een gids en in kleine groepjes liepen we het nevelwoud in. José, onze gids, gaf veel uitleg over het woud, de bomen, planten en het vogel paradijs dat het hier is. De enorme vijgenbomen zijn behoorlijk indrukwekkend en dan ben je ineens klein. Al snel spotten we een in prachtige kleuren gehulde Motmot en een , uhhhhhhh, ben de naam kwijt, maar ook iets vliegends met veel kleur. De Manekin, Trogon, een Keel Billed Toucan en een heel grote zwarte met rode keel konden we ook afvinken. De sproei van de wolken nam toe, maar aangekomen bij een enorme vijgenboom, zagen we ze zitten. Meerdere Quetzal’s. In mijn ogen misschien weéén van de mooiste vogels op deze planeet en Avatar achting mooi. Moeilijk scherp te fotograferen met de altijd aanwezige ’Pelo de Gato’ nevel maar erg mooi met de verrekijker.

Rond 12 hobbelden we terug maar Gab had overal pijntjes en we besloten bij één van de koffie tentjes te stoppen en verder niets meer te doen. Behalve dan een bezoek aan het Monteverde Massage Center voor een Hotstone massage. En wat was dat heeeeeeeerlijk, hoog op één van de omringende bergen in een glazen veranda stonden 2 bedden. Uitzicht op Santa Elena met de wolken die er door het dal heen werden geblazen. Niet dat we er heel veel van zagen want we lagen op ons buikie met een paar gloeiende stenen op de pijnlijke plekken en knopen die in mijn schouderblad zaten. Helemaal bijgetrokken en half crocky stapten we op een wolk en dreven terug naar Casa Batsu.

We zaten lekker in de tuin toen ik uit mijn ooghoek een Agouti zag en als je de foto ervan ziet denk je waarschijnlijk, “waar zit ik naar te kijken?”. Nou, dat weet ik eigenlijk nu ook niet. Het lijkt op een soort kruising tussen een hamster en een konijn, maar heeft de grootte van een flinke haas. Familie van de kavia, bruin glanzende vacht en erg schuchter. Zo een beetje goed omschreven? Op onze sokken slopen we dichterbij voor een paar foto’s en een filmpje terwijl ze een stuk suikerriet aan het hamsteren waren. Voor ons stond de chef al weer in de keuken voor weer een heerlijk 4 gangen diner met een mooi glas rode Chileense wijn en een fruity smoothie voor mij gabber.