Tatacoa woestijn

Vroeg op weer vandaag omdat we in de koelte, 26 graden, de 330 km2 grote Tatacoa woestijn moesten zien. Deze woestijn, de Desierto de Tatacoa, vernoemd naar een uitgestorven ratelslang is misschien wel het meest verassende stukje Colombia. In de buurt tropisch bos, vruchtbare vulkanische grond en koffieplantages, maar dus ook deze dorre en hete woestijn die omringd is door hoge bergketens (5700 meter) die zorgen voor ‘regenschaduw’. Het gebied zit vol schorpioenen, hoge cactussen en rood zand en dit leek een leuk ochtendtripje.

Vanuit het dorp Villavieja reden we het landschap in dat volgens de gids, een oud lokaal en gepassioneerd mannetje, de laatste decennia steeds droger is geworden door de mens. Bekend verhaal. Het landschap was adembenemend mooi, en de erosie had hier een subliem schilderij gemaakt dat bestond uit torentjes, heuvels en allerlei vormen van rood geërodeerde aarde. Laberintos de Cusco, zo heet deze rode rotsformatie. De aders gaven een mooi effect en begroeiing was er nauwelijkjks met uitzondering van cactussen die tot grote hoogtes reiken. We liepen er voorzichtig doorheen , Gab had het met Linda over de ongemakken van de overgang en ik vroeg Margot naar haar nog blonde lokken: “dank aan de kapper hè, ben nog geen oud wijf”riep ze, ze heeft veel humor.

We reden verder het nationale park in en plots over een heuvel doemde daar de grijze woestijn op. Dit keer waren de rotsen grijs en het landschap vlakker. De lagen in de rots kleurden groen en rood door de metalen in de bodem en ook liepen we stilletjes achter de gids aan door dit fenomenaal mooie filmdecor. Bijna onecht.

Terug in Villavieja plunderden we de bakker, dronken wat en werd het riool getest. Het eten dat door mijn darmstelsel naar de uitgang onderweg was had haast. De normaal zo rustige 30km zone leek meer op het circuit van Zandvoort. Ik nam een lauwe cola en ging een tukkie doen in de bus en stelde de pitstop nog even uit. Highway 45 was een prima parcours, goed asfalt en wederom de omgeving groen, maar daar kregen we beiden niet veel van mee. Hangend in de heerlijke stoelen lagen we lekker te dommelen tot we wakker werden gemaakt voor de lunch.

Het was nog 150 km rijden en daar deden we nog 3,5 uur over, maar voor degene die niet sliepen in de bus was het uitzicht weer een kadootje. De bergen, meren ervoor en de bosrijke vlakten in dit dunbevolkte gebied, maken dat dit deel van Colombia een top 5 bestemming van mooiste landschappen is. Ik vroeg Gab, “roep jij eens wat mooie woorden”, maar verder dan ‘skitterent’ en ‘grandiozo’ kwam het niet. We bereikten ons hotel Yuma in San Augustin net voordat het donker werd. We verblijven hier 3 nachten maar eerst wat eten en op tijd naar bed, reizen is toch vermoeiend.

Helaas geen foto’s meer bij dit verslag. Deze kun je zien op https://www.polarsteps.com/AlexMeester/8630210-colombia