De Chiva

Er was gisteravond een Colombiaanse bruiloft in ons hotel en de tuin met veel mensen en muziek. Voor mij maakte dat niet uit want ik sliep als een roos, maar Gab niet. Die danste mee met Juan Luis Guerra, Shaquira en andere artiesten. Gelukkig vertrokken we pas om 9 uur voor een toertje met de Chiva bus. Een open bus, beetje vergelijkbaar met een schoolbus met van die rechte banken, en kleur, heel veel kleur. Je kon ook op het dak maar het miezerde licht. We zigzagden de berg op om daarna met prachtige vergezichten over het dal weer af te dalen naar het smalste punt van de Magdalena rivier die hier in het zuiden ontspringt en helemaal in het noorden zo’n 2400 km verder de Caribische zee instroomt. Belangrijk riviertje dus.

De Chiva bus kraakte en steunde over de soms onverharde delen van de weg, wielrenners ontwijkend die op hun mountainbikes de weg omhoog zochten. We passeerden kleurrijke dorpjes, letterlijk dan, want de meeste huizen waren van wit steen opgetrokken maar vervolgens met felle tinten geel, groen, rood en oranje beschilderd. De spijlen in de ramen vaak met combinaties.

We waren inmiddels op het dak van de bus gaan zitten en hobbelden door tot Parque Arqueológico Alto de los Ídolos, mondje vol. De koffieplanten stonden hier rijkelijk tegen de steile hellingen op met zo nu en dan een hoge boom of bananenplant ertussen. De knalrode en groene vruchten hingen klaar voor de pluk die nog even op zich liet wachten. Er waren nauwelijks toeristen in dit deel van Colombia en de locals zagen kans hun fruit en armbandjes aan te bieden. Het werd een kop Colombiaanse koffie, heeeeerlijk. In dit park stonden op een heuvel, op de nog originele vindplaats, enkele stenen beelden en een paar leeggeroofde sarcofagen. De ontdekkers/bezoekers hadden toen vast geen camera om een foto-herinnering te maken, dus tja, dan maar de deksel onder je arm mee en weer verder. We maakten nog een verplichte lunchstop, één van de nadelen van reizen in een groep waar altijd iemand wel trek heeft, voordat wehobbelend en slingerend, bergop en bergaf, terug kwamen in San Agustin.

Het was inmiddels over 16 uur en we hadden het stadje nog niet goed bekeken. Maar eerst een lekkere kop koffie op het gezellige plein. De straten, vooral het oudste straatje van de stad Carrera 13, zijn supermooi met heeeeel veel kleur en prachtige murals, muurschilderingen dus, waanzinnig mooi. Beetje gek doen, Gab rende achter de roadrunner aan,greep de speer van Kiri, de strijdster uit Avatar en kriebelde een levensechte kater op het koppie. Ik moest het doen met een fiets.

Geen foto’s bij dit verslag, die kun je zien op:https://www.polarsteps.com/AlexMeester/8630210-colombia