Valle de Cocora - Salenta

De Andes is s’werelds langste bergketen die loopt van Venezuela tot het zuiden van Argentinië en Chili. Eén van de hoogste aftakkingen is de Cordillera Central, ook een bergketen, die onder meer de Cocora vallei herbergt en onderdeel is van nationaal park Los Nevados. En hier gingen we vandaag heen, niet alleen omdat de vallei tot één van de mooiste van Colombia behoort, maar ook omdat hier de nationale boom voorkomt, de Ceroxylon Quindiuense, oftewel de waspalm. Ik vind dat toch een beetje een makkelijk gemaakte vertaling van zo’n mooie naam die overigens niet uit te spreken is. Een ander feitje is dat we hier naartoe reizen met de Willys en voor wie niet weet wat dat is? Nou, ze zijn nogal bekend geworden met de productie van de Jeeps zo net na de 2e wereldoorlog en nu nog altijd erg populair in Zuid Amerika. Het is ook de vallei waar het bijna altijd regent dus we gingen goed voorbereid op pad.

We reden met de bus vanaf de Finca eerst een half uur door Armenia. Misschien wel de meest lelijke stad van deze regio. Op elkaar geplakte bouwvallige huizen, hoge vervallen gebouwen en veel krotten langs en onder de bruggen. Een achenebbisj stad die geheel uit de toon valt temidden van het prachtige landschap eromheen. Slechts een half uurtje verder reden we het kleine maar wonderschone Salento binnen dat op een hoogte van bijna 1900 meter verscholen ligt in de Cordillera Central. We ontmoetten hier onze gids Blaney én de Willys stonden hier klaar, de jeeps waarmee we verder zouden p op toeren door de Cocora vallei. De regenwolken van de nacht hingen nog in de vallei en een lichte nevel zorgde voor kleine druppeltjes op de lens van mijn camera. Het begin van een sprookje begon.

We zaten met 4 personen in een Willy op een smal bankje en reden over een smalle weg die op veel plekken onder water stond door de constante motregen hier. De hike begon vanaf de parking en vanaf hier werden we omgeven door de waspalmen die overal om ons heen uit de grond staken vanuit de mosgroene heuvels. Reikend naar de lucht, soms wel 40 tot 70 meter hoog, dwars door de nog in de vallei hangende wolken. Zelden zo’n mooie scenery gezien.

We liepen een trail van 5 km en het was vrijwel onmogelijk om de vallei in een foto vast te leggen. Telkens weer een mooier beeld of een mooier uitzicht in dit Hobbit achtige landschap. Geen mooiere plek voor een paard dan deze, en er liepen er nogal wat. Al klimmend stegen we naar 2600 meter en sommige oudjes hapten naar zuurstof. De waspalmen zagen er van dichtbij helemaal groot uit, zeker vanaf het hoogste uitkijkpunt vanaf waar we weer aan de afdaling begonnen. De regen was inmiddels gestopt. Terug in Salento liepen we snel naar El Tiendo de Salento waar we koffie dronken met 3 stukken huisgemaakte cake. En wie had er twee????

We liepen nog wat door Salento, waar zich de oudste hoofdstraat van Colombia bevindt met nog veel monumentale huizen, nu vooral winkeltjes en koffie- en eettentjes, voordat we naar een lokale familie reden voor een kookworkshop. Met 16 man prakten we de megagrote en rijpe Guacamolo fijn, bakten bananaenschijfjes en allerlei lokale Colombiaanse groenten. Maisbroodjes geroosterd en zelfs boomtomaten gekookt met suikerriet. Superlekker gegeten en de familie die ons ontving heel blij. Gelukkig zaten we nog in de koffieregio en sloten we af met een vers kopje Colombiaanse Arabica, traditioneel klaargemaakt. Dat wil zeggen, zelf geteelt, geroosterd en gemalen en met heet water boven de pantykous van oma in een kopje, et voila. Beetje bitter was het wel maar dat kan ook door de pantykous van oma zijn gekomen[e-1f92a]. Op het terrein van la Famillia stonden 4 habitaciones, hotelkamers dus, en vooral numero dos was speciaal. In de kamer een verborgen luik die toegang geeft tot een tunnelstelsel waar de familieleden zich verscholen of vluchtten als de guerilllas langs kwamen. Toch een stukje geschiedenis kunnen zien. Het verhaal gaat dat de honden anders blaffen bij guerilllas en zo het alarmsysteem goed werkte. Zo’n hond wil ik ook later, kun je snel het licht uit doen als er ongewenst volk de straat inloopt.

In het donker reden we terug naar de Finca en na een glas wijn, vroeg naar bed. Morgen naar Medellin, het hart van de drugskartels, ooit één van de gevaarlijkste steden ter wereld en thuisbasis van Pablo Escobar en zijn vrienden. Volgens de laatste berichten zijn het nu keurige burgers die nog altijd handelswaar verkopen op elke hoek van de straat, maar nu achter een fruitstal.