Negombo fish

Het was een hete avond geworden, plakkerig verlieten we het Italiaanse restaurant en Gab sprong direct onder de douche om de olie uit haar inmiddels wild uitziende haardos te wassen. Als een blok vielen we in slaap toen ook de foto’s en de blog was geschreven.

De Tripadvisor ratings hadden ons al gewaarschuwd voor het ontbijt en inderdaad stond er een tafel vol met heerlijke lokale lekkernijen, afgewisseld met eieren, worstjes, toast en jam. Yoghurt en fruit erbij en opgerold duwden ze ons de tuktuk in, die aan één kant direct scheef ging hangen. Mag jij raden…

We kregen een korte tour van Mr. Tuktuk die hoofdschuddend reageerde op elke interactie met ons. Gab probeerde het ook maar dat lukte niet. Ik zei nog “je moet je nek tussen je schouders laten zakken” maar de 2e poging zag er nog debieler uit. Aangekomen in het oude deel van de stad lagen de VOC-sporen van onze voorouders, een stuk van een Fort, nu een gevangenis, kerk ernaast en het nog altijd bekende kanaal. Ongetwijfeld gegraven door vrijwilligers in die tijd, tja. Net daarachter lag de enorme vismarkt, de groootste die we ooit gezien hebben, en erg indrukwekkend. Op grote rieten matten lagen per soort de vissen te drogen, soms dagen en soms weken. De opengesneden vis wordt er elke dag omgedraaid en er lagen er duizenden, en vlak daarachter werden de netten leeggehaald door de vissers en op houten tafels onthoofd enzo. De markt zelf was even indrukwekkend en er werd druk gehandeld. Zakken van 2 kilo met …., uhhhh, vis, gingen voor drieeneenhalve euro van hand tot hand. Gab’s neus had nog altijd niet door dat we niet meer bij de ICI Paris liepen maar op een vismarkt, soms een uitkomst want de lucht was niet te harden.

We liepen langzaam de oude stad in, goten een colaatje achterover en zaten even in de schaduw bij de St. Mary’s church. Het was even wennen aan de hitte, maar we klagen niet, ik veegde de zweetdruppels nog even van m’n voorhoofd. Er hingen veel treurig uitziende mensen op de stoep, lagen soms languit op de straat en hadden het idee dat ik bij de Helpdesk werkte, “please help me sir”. Ik vind het triest om te zien, en gaf me Canon camera aan één van die gasten (foute grap, ik weet het), maar kan er niet zo veel mee en besloot door te lopen. We liepen kort nog even langs het kanaal, maar besloten een tuktuk te pakken naar het Zen Café, de beste koffie van Negombo, volgens ‘Selected by Gab’. Het klopte en we herhaalden de bestelling nog maar eens, zaten heerlijk hier. De weg terug was slechts 4 km maar achteraf bleek dat in deze hitte toch wat overmoedig. We maakten een tussenstop bij de ‘nietuittespreken’ Tempel, boeddhistisch en erg erg mooi en een absolute aanrader voor Negombo.

We aten in een eerder gespot visrestaurant vlak bij de haven in een mooi pandje uit 1903 met de mysterieuze naam Club Ceylon. Erg sfeervol deze oude villa, tikkeltje sjeik en het eten was grandioos. We sloten de avond af met een spelletje in stijl: regenwormen.