Een pittige hike naar Ella’s rock

We slepen in een werkelijk fantastische B[e-38]B en het ontbijt vanmorgen was hemels en gaf ons genoeg energie voor de klim naar Ella rock. Want dat was het plan. Om 9.30 vertrokken we lopend naar Ella, scoorde nog een coffee to go bij Barista en liepen de heuvel op vanaf het treinstation. Direct al een aardig heuveltje en we kwamen uit bij Ambience hotel waar we 20 jaar geleden hadden overnacht. We maakten een praatje met de eigenaar en die was het met ons eens, Ella had zich ontwikkeld tot tourist hotspot van Sri Lanka. We vertelden dat we destijds een hike met de hond maakten en hij zei ”ahhhh Tommy, he not here anymore”, dat had ik ook niet verwacht. De hike liep nog een tijdje over een smalle weg en dook toen de heuvel af over een prachtig wandelpad langs een klein dorp, een riviertje en uiteindelijk kwamen we terecht op de spoorlijn. We volgden het spoor een tijdje, renden over de spoorbrug, en kwamen een oud mannetje tegen die werkzaam was als wegwijzer, “Ella rock, this way”. We liepen een ondefinieerbare trap af, liepen aan de bovenkant van een waterval en doken het hoge riet in dat maar niet leek te eindigen. Gab was er al klaar mee, toen het riet plots stopte en we een theeplantage opliepen en even pauzeerden. Gab zei ineens “hé, dat lijkt Daniel wel, een vriend van Romy” en ik begon hem te roepen, maar Daniel negeerde ons volledig. Bij de 4e keer dacht ie toch, ik kijk maar even en zo kwamen we even in contact en babbelden we wat. Te leuk.

We liepen verder maar vanaf hier was het minder hike en meer climb, het was zwaar en Gab stond op het punt om terug te keren. Een meisje dat naar beneden kwam, lag kotsend langs het pad en we klauterden nog een stuk verder. Toen ik de top zag en Gab alleen nog aan het overleven was, zei ik “nog 100 meter Gab, tot dat groene huisje”. Het was alsof ik een bal gooide want ineens zei ze “dan is dat mijn doel” en ze spurtte als een dolle hond naar de top. Nu had ik moeite, wat een klim.

Maar we hadden het gehaald, Ella rock, het uitzicht is hier adembenemend mooi, zicht op de aan de andere kant van het dal liggende Adam’s Peak en wolken die voor je neus voorbij drijven en je het zicht ontnemen of gunnen. Te mooi, een hele uitdagende hike, maar absoluut de moeite waard, “mooi uitzicht, maar ik heb het gezien, tijd om terug te lopen” zou Wouter hebben gezegd. Wij bleven ruim een uur zitten, even opladen weer, en gelukkig viel de afdaling mee. Een deel van de route liep weer langs het spoor waar je zo nu en dan ook gewoon een restaurantje tegenkomt zonder enig andere toegangsweg. Het treinspoor is hier duidelijk een belangrijke route voor de bewoners die er vaak pal naast wonen. Sommige dorpelingen liepen van hun werk over het spoor al weer naar huis, kwamen terug met een tas boodschappen of liepen met een koe aan een stuk touw gewoon weer terug.

Terug in Ella waren we wel redelijk opgebrand na 11 km hike met 500 meter hoogte. Maar het was het waard, trots op onszelf, want ook de ‘jeugd’ had het best zwaar gehad, en de omgeving met Ella’s Gap, Adam’s peak en de Kuda Ravana waterfall was een kadootje. Zo ontzettend mooi om hier doorheen te hiken en de bewoners ……. altijd met een glimlach, beperkt Engels maar de moeite nemend voor een kort contact.