Blue beach

We tuktukten om 8.30 alweer naar Blue beach en stopten bij de haven waar we eerst langs een verlaten Stupa liepen. Er was 1 monnik aanwezig die ons een korte rondleiding gaf en de binnenkant van de Stupa liet zien. Een enorme Buddha stond daar, en ik maar denken dat Stupa’s massief waren. Maar goed, aardig mannetje die na ons bezoek z’n slaaphouding weer aannam. Blue beach is een soort champignon die aan het land vastzit. Een kleine zandheuvel die als een soort brug naar een kleine rots leidt. De kleurige vissersboten lagen op het zand en we zochten naar een mooi plaatje op de zandheuvel waar de zee aan weerskanten tegenaan klotste. “Nog een stukkie naar achteren Aal, eeeeeen jump”. Ik deed het en zakte diep weg in het zand, de golven spoelden m’n schoentjes vol en zo heb je een leuke foto.

We liepen terug over een smal pad langs wat huizen waar het gewone leven zich afspeelde. Een jongen speelde cricket met z’n zusje en ik raakte in gesprek. Hij zat bij het nationale team onder 13 jaar en had talent. Ik vroeg of hij het me kon leren en we speelden een potje. Een stoel moest doorgaan voor de cricket, ik de bat in m’n handen en de jongen wierp met een tennisbal z’n eerste worp. Met stuit op de grond, beetje effect aan de bal en zoef, zo op m’n cricket. Ik kreeg nog een poging en mepte bijna het gebit van oma eruit, inmiddels stond de hele familie in de tuin. We hadden schik en ik verloor hopeloos. De weg kwam uit bij Hiriketiya beach waar we een juice namen onder een grote rieten parasol, kijkend naar de surfers die op de golven meerolden. Dit strandje met deze golven en zoveel leuke tenten is toch wel een pareltje aan de Sri Lankaanse kust.

Die middag deden we wat we deze vakantie vanaf het begin af aan al van plan waren. We gingen liggen op een strandbed, doken af en toe de zee in, of het zwembad, bestelden een drankje en probeerden wat te lezen. Dat laatste lukte niet helemaal, de oogleden waren te zwaar, maar dat was ook prima. We wilden die avond eigenlijk weer op de heuvel bij Smoke [e-38] Bitters eten, maar die zat helemaal vol en er stonden er al te veel te wachten voor een tafeltje. We probeerden RAA, een sfeervolle tent aan het strand met een Sri Lankaanse keuken. We hadden geluk met het laatste tafeltje en we lieten ons inspireren door één van de obers die een tafel vol met gerechten voor ons neerzette. Top, top, top. Een perfecte mix van vis, groente, fruit en kruiden op een bijzondere manier bereid, in Claypots, met veel smaak en een tikkeltje spicy. De service, maar eigenlijk is dat tot nu toe in heel Sri Lanka zo, was perfect. En eigenlijk, terwijl ik dit schrijf, denk ik dat we alleen maar blije gezichten zijn tegengekomen op deze reis. Altijd een knikje of een glimlach. Maar goed, Raa, een bijzondere naam voor dit bijzondere restaurant en wat ons betreft een terechte 4.8 op Google reviews. En oh ja, Gab laat mij net zien dat Raa van dezelfde eigenaren is als Smoke [e-38] Bitters.