Ceylon Tea & Hike

Gisteravond, zoals we dat wel vaker doen, hadden we wat door de Lonely Planet gebladerd, wat online bronnen bekeken en een plan gemaakt voor vandaag. Vroeg opstaan om in ieder geval rond 8.30 uur bij de Temple of Tooth te zijn om de drukte te ontlopen en mogelijk de monniken nog te zien. Daarna was het plan om ons door een tuktuk af te laten zetten bij het Tea Museum dat zo’n 3 km ten zuiden van Kandy ligt in een heuvelachtig gebied en dan terug te gaan lopen. Mooi plan.

We werden op tijd wakker en bij het openen van de balkondeur was het alsof een aflevering van 3 op Reis begon. Zo’n uitzicht waarbij je stilvalt, geniet en niet goed weet hoe je dit beeld moet vasthouden. Puur geluk. Gab kwam onder de douche vandaan, ik kreeg hetzelfde gevoel. Omdat het in de middag vaak bewolkt is en soms wat regen valt en nu juist een blauwe lucht met helder weer, besloten we het programma om te gooien en eerst te gaan hiken vanaf de thee plantage. Deze lag hoog op een berg en de smalle weg er naar toe was adembenemend mooi met constant het zicht op het steeds maar mooier lijkende dal. De vriendelijke tuktuk driver bracht ons, kuilen in de weg ontwijkend, in 30 minutennaar boven en vroeg 500 roepies. Dat is dus 1 euro 54, bijna voor niks, de tour kon beginnen.

De Schot James Taylor die hier in 1880 op jonge leeftijd kwam en met thee begon te experimenteren, maakte van Ceylon thee een aardig succes. Een echte pionier. Toen hij een samenwerking aanging met miljonair en zakenman Sr. Thomas Lipton veroverden ze samen de Britse markt en de rest is geschiedenis. De theefabriek die we bezochten was op de kop af 100 jaar oud, nu een museum, maar nog altijd de charme van een Brits verleden. Een rechthoekig, 5 verdiepingen hoog houten gebouw, veel ramen voor de ventilatie en op een heuvel gebouwd, omringd door groene heuvels met theeplantages. Te mooi om waar te zijn, wij zaten er middenin en op de bovenste etage met een dienblad van 7 soorten thee en ademden de sfeer in, kijkend naar de staaltjes techniek van alle machines die hier nog stonden.

We liepen nog een stuk verder de berg omhoog en vonden een klein pad dat ‘tea-land’ in liep. Hier woonden duidelijk de arbeiders, bezig met de was die op de theestruiken lag te drogen. Ik klom tussen de struiken door naar een rots voor een foto, de jongen die beneden op het pad passeerde riep “carefull for snakes sir!”En ineens stond ik hier toch minder prettig, oeps. Stampvoetend liep ik terug.

We liepen maar een eind de heuvels in, het leven leek hier z’n eigen gang te gaan en het was fijn dat we dit vredige plaatje niet verstoorden. We waren slechts passanten die werden begroet door een glimlachend en wiebelend hoofd. Engels werd hier niet meergesproken maar met wat handgebaren en een glimlach lukte het om wat closeups te maken. Met Google maps vond ik een loop die ons na een uurtje weer terugbracht bij de thee fabriek. Vandaar liepen we de 3 km weer de heuvel af naar Kandy en crashten bij een hippe koffiezaak voor een perfecte Flat white.

Het was 16.00 uur en de wolken namen het luchtruim van Kandy over. Wij gingen nog op zoek naar de tand van Buddha in de temple of Tooth. Met een sarong om m’n knieën te bedekken en op sokken struinden we door het complex waar overal wit geklede boeddhisten met bloemenblaadjes een offer brachten. De tand lag achter een gesloten deur, maar we hadden ‘m 20 jaar terug al gezien. Het dagelijkse onweer was begonnen en met wat lichte regen tuktukten we terug naar het hotel om in onze eigen regendouche te gaan staan. De regen stopte niet meer en kwam urenlang loodrecht naar beneden dus besloten we wat te eten bij de Hideout lounge dat hier beneden aan de heuvel ligt. DJ Maniputti draaide dansbare muziek en ik kon me nauwelijks beheersen, maar hé, eerst een in bladeren gewikkelde vis met een Lion Ice biertje …..