Galle en King Kandy

Om half 10 kwam de taxi aanrijden en met de korte afstanden hier maakt het deze reis ook wel heel ontspannend. Gab was blij met de airco in de auto en veegde een druppel zweet uit haar oog die net vanuit haar wenkbrauw naar beneden rolde. Er volgde er nog één en die werd voorzien van bijpassend commmentaar dat ik hier niet zal herhalen. We reden heerlijk rustig naar het westen, richting Galle, en Gab verbaasde zich nog altijd over de vele koeien die hier over de weg wandelen, afgewisseld met mooie Boeddhistische tempels waar enorme Buddha’s staan. Bij Matara waren de eerste sporen van de VOC zichtbaar, een paar mooie handels gebouwen, een klein fort en wat Nederlanders, maar die waren van een ander clubje. We cruisden op 40km/u langs de fantastische kustlijn waarvan het uitzicht geen moment verveelde.

We kwamen tegen de middag aan in Galle, nog één van de weinige plaatsen met een zichtbaar VOC verleden dat hier vanaf 1640 tot 1796 de gehele kuststrook zich had toegeëigend. Een deal met de koning van Kandy. In 1602 was Joris van Spilbergen hier al eens wezen kijken vanuit de Vereenigde Zeeuwsche Compagnie. Nooit geweten dat die ooit had bestaan, trouwens, de VZW die later opging in de VOC. Maargoed, we waren in Galle en met de wetenschap dat we hier op Ceylon niet geheel vrijwillig dealtjes met king Kandy hadden gesloten om kaneel te exporteren, besef ik me dat we nu te gast zijn in dit prachtige land en we kaneel tegenwoordig gewoon op de fiets bij de Appie halen.

We liepen naar het Fort, een klein ommuurd stadje binnen Galle en liggend in de baai. Een paar prachtige straatjes met allerlei mooie horeca en boetiekjes en zoals de LP het omschrijft “Dutch colonial architecture with shaded porches called ‘stoep’”. Ik had duidelijk de verkeerde kleding aan, m’n shirt begon een zweet plekje te vertonen maar had al snel een geheel andere kleur en omdat het bleef druppelen was nu m’n broek aan de beurt. Wat was het heet en ook Gab’s gezicht leek alsof ze in de regen had gestaan. Even snel met de tuktuk heen en weer naar ons Guesthouse Brixia om wat sportkleding aan te trekken en we konden weer verder. Galle is leuk en met de moskee die net uitliep na het gebed aan de ene kant van de muur, een mooi contrast, met de in de zee zwemmende locals aan de andere kant van de muur, aan de voet van de vuurtoren. Gab probeerde nog een nieuw jurkje maar kwam tot de ontdekking dat de Sri Lankaanse cup maten niet verder gaan dan B. We liepen van boetiek naar boetiek, langs schitterende pandjes uit de 17e eeuw en kwamen bij de Prince of Galle. Ook een historisch pand met een oldtimer en 2 oude fietsen aan de gevel. Sfeervolle tent met de beste Iced Coffee en Tea van Sri Lanka. Dussssss …….., die moesten we proberen. Op laboratoriumachtige wijze werd het hete water per druppel door de thee blaadjes geleid en met kruiden, ijs en munt tot een voortreffelijke ice tea gemaakt. Gab was overduidelijk, “hier ga ik morgen weer heen”. Het hete water voor mijn iced coffee werd ook langzaam door een filter gegoten in en glas met dikke condensed melk en ijsblokjes. Verrukkelijk.

We slakten verder, in een heeeeeel traag tempo langs een geweldig mooie boeddhistische tempel en pikten de Nederlands hervormde kerk, ooit ook een apart clubje, nog even mee. De vloer grafstenen, zo werd door een gids uitgelegd aan een paar Japanners, waren van Dutch important people. Hij wees naar mij en zei “he’s Dutch, his grandparents” en wees naar één van de stenen. Het Japanse meisje met een stem van een 8-jarige deed “ahhhhhh, tokubetsuna kotodaaaaa” en keek enorm triest met grote ogen naar mijn gezicht. Ik lachte wat en zei “no no, not my grandparents in here, it’s Sinterklaas”. En nu had ze een leuk verhaal voor thuis of in haar blog.

Bezweet en lichtelijk uitgeput keerden we terug naar het hotel en wat kun je blij worden van een airco. We douchten en hadden gereserveerd bij een Italiaans restaurant, Aqua Forte, waar we Scallops en de catch of the day namen, vergezeld door een witte Arak on ice. Het was warm in het restaurant en Gab zei “schatje, toetje ergens anders?”. Daar hoefde ik niet over na te denken en 5 min. later zat ik bij Isle of Gelato, likkend aan een bolletje ijs. Truste.