World’s end en de Horton Plains

De wekker ging af om 04.40 AM, even opfrissen, warme kleding aan, met m’n camera en een fles water de taxi in die netjes klaar stond. We reden een uur zuidelijk, slechts 25 km, naar het Horton Plains national park, gelegen op een hoogte van 2.100–2.300 m en bestaande uit bergachtige graslanden en nevelwoud. En het was fris, de taxichauffeur droeg een wollen muts en verbaasde zich over m’n korte broek. Hij gaf ons de tip de looping van 9 km rechtsom te hiken, makkelijker. Klokslag 6 uur ging de gate open, betaalden we 21.500 roepies, 66 euro, en begonnen te lopen. Wij rechtsom en slechts enkele andere toeristen linksom. De zon was net begonnen met z’n eigen hike naar boven en zou m’n nog altijd witte benen spoedig laten verkleuren.

Het uitzicht over de vlakte met de zon die zich een weg zocht door de mist, had een hoge ‘wauw’ factor. Samba herten met grote geweien waren aan hun ontbijt begonnen, dat wij hadden overgeslagen. Er waren overal riviertjes en plassen en na een paar km liepen we een bos in waar we de Baker falls al konden horen. Een brede waterval die luidruchtig het water het dal in duwde en terwijl we de bomen weer achter ons lieten, had de zon het van de mist gewonnen. De uitzichten waren al mooi en het was alsof we alleen op de wereld liepen, die hier ook figuurlijk ophield. We waren aangekomen bij de highlight ‘World’s End’. Het bergplateau houd hier ook letterlijk op en vanaf een steile klif stort je hier 900 meter naar beneden. Enkele toeristen en zelfs een bruidje hebben hier hun laatste foto laten maken en kunnen het niet meer navertellen.

We hadden geluk en het zicht was top, maar de eerste wolken kwamen al binnendrijven. Toen we een kwartier later bij mini Worls’s End aankwamen, hadden we nog altijd een geweldig uitzicht maar amper 5 minuten later verdrong een hele kudde wolken het uitzicht en was er niets meer te zien. Het was 9 uur en de hikers die nu nog aankwamen, zouden het einde van de wereld niet meer meemaken. Klinkt wel heel dramatisch, maar ja, moet je je ook maar voorbereiden en op tijd je bed uit. Sukkels.

De weg terug slingerde 25 km voornamelijk downhill en waar we het eerste stuk vooral door bossen reden met af en toe een klein dorp met een schattig treinstation, veranderde de omgeving langzaam weer naar landbouwgrond, en uiteindelijk thee, thee en nog eens thee. We waren weer in Nuwara Eliya.

Bij Noshers moesten we even bijkomen, koffie en lunch en omdat we nog niet genoeg stappen hadden gezet, liepen we zomaar een kant op, langs de paarden renbaan en kwamen aan de andere kant van het meer terecht. Langs de militaire kazerne en, hoe kan het hier ook anders, weer een theeplantage. Deze was onderdeel van de Pedro Tea estate en de arbeiders waren hier gehuisvest in een soort van eigen dorpje, de Nesby branch. Er was een eigen school, een paar winkeltjes en mooie kleurrijke maar slecht onderhouden huizen. De vrouwelijke theeplukkers riepen “photo photo” in de hoop zo wat roepies bij te verdienen en kwamen met volle zakken geplukte thee op hun hoofd onze kant op. Ach, dan moet het maar hé, even de zak op m’n eigen hoofd, paar close-ups en beide dames een dagloon in de pocket. Het is een oneerlijke wereld waar we in leven. Toch leken ze hier blij, gooien keer op keer een mooie glimlach jouw richting op, maar zien de koppies er doorleefd uit van het harde werken tussen de struiken. We bleven nog een tijdje hangen in het dorpje, maakten wat contact met de bewoners en klikten nog een paar keer de ontspanknop van de camera in. Kinderen die net uit school kwamen, giechelden om hun eigen foto op het schermpje en zo werd het nog een verrassend leuke wandeling. Terug in het hotel viel Gab op het bed, beetje over haar grens heen, maar vast dromend van deze mooie dag in het prachtige Nuwara Eliya.