Nanuoya

Onderweg naar ‘Little England’ zoals de

British servicemen deze bergstad ooit noemde: Nuwara Eliya. Gelegen op een hoogte van bijna 1900 meter, een koel klimaat en voorzien van golfbanen, cricketveld en polo turf, een soort hockey op paarden. Typisch Brits koloniaal stadje dus. We vertrokken om 11.25 met de trein vanaf Kandy station, onderdeel van de Colombo-Badulla lijn over het mooiste deel van het traject tussen Kandy en Ella. Wij reisden vandaag tot Nanuoya dat zo’n 10 km buiten Nuwara Eliya ligt, een prachtige reis van 3,5 uur die uiteindelijk bijna 5 uur in beslag zou nemen.

Het eerste uur was al aardig mooi en we passeerden de leukste kleine stations, beetje Stoomtrein gevoel Hoorn-Enkhuizen, maar vanaf Nawalapitaya treinden we langzaam de heuvels in met aan weerskanten een panorama van steile en groene heuvels met veel bomen, maar zich verder lastig laat beschrijven. De heuvels met theestruiken leken soms eindeloos en hangend aan één arm hing ik filmend aan de buitenkant van de wiebelende trein. Heel andere treinreis dan die ik dagelijks maak van en naar Amsterdam in ieder geval. Er liep een mannetje langs met een bak vers gebrande nootjes en gaf een handje. Pas nadat ik ze in m’n keel had gegooid, zei hij nog “spicy nuts, sir” en ik kon geen woord meer uitbrengen. Een balkon verder trof ik de conducteur en vroeg of hij de deur kon ontgrendelen zodat ik nog ff kon treinsurfen. In dit laatste stuk van de reis was elke heuvel begroeid met thee en het kon niet anders dan dat we in het centrum van de theewereld waren aangekomen. Gemanicuurde struiken in een perfecte curve geplant rond de glooiing van de heuvel en de enige kleur in het landschap was die van een handvol plukkers die met een simpele maar perfecte draaiing de jonge blaadjes van de struik braken. Ik kan niet anders zeggen, dan dat ik dit aardig heb geblogd. Gab irriteerde zich wat aan andere toeristen die lagen te slapen of op hun mobiel zaten en vrijwel niets meekregen van deze misschien wel mooiste treinreis ter wereld. Voor ons in ieder geval wel. Het was inmiddels 16.30 uur en de regen kwam al een uur lang onophoudelijk naar beneden. Het gaf karakter aan de film die we keken, maar het einde was daar, Nanuoya, zelfs de titel klopte.

We moesten nog 10 km verder naar ons hotel, en met een taxibusje reden we Nuwara Eliya binnen dat er in m’n 20 jaar oude herinnering nog net zo uitzag. We liepen nog even langs de golfcourse en de koloniale gebouwen van de Britse gentlemens clubs tot we uitkwamen bij het majestueuze Grand hotel. We aten er wat en liepen nog even de hal in waar we direct werden aangesproken door een paar vriendelijke Sri Lankaanse porters die ons een rondleiding gaven door de sjieke zalen op de begane grond, ooit alleen toegestaan voor leden van The Old Colonial Gentlemens Club. We kwamen terecht in de poolzaal waar de pooltafels, scoreborden, bankjes en zelfs de ivoren ballen al bijna 200 jaar oud zijn. De trotse oud poolkampioen van Sri Lanka zei: “Pooltable came here by ship. From England. Then by train from Colombo and on back of Elephant”, hij wees naar de tafel en wilde een potje poolen, maar ik durfde het niet aan om met een keu en ballen van 150 jaar oud het laken te ruïneren.